Sinds een maand of wat heb ik last van rammelende vingers en anders geleide gedachten. Die vingers leiden een eigen leven en moeten voor een toetsenbord geplaatst worden! Ze gaan dan volkomen hun eigen gang. En een stuk of zes, met meer kan ik niet, rammelen razendsnel over de toetsen. Niet bij te houden met mijn gedachten, want die razen nog sneller. Op een heel andere manier dan ik gewend was.

’s Nachts word ik zomaar wakker met een volkomen nieuw woord. Gevolgd door hele volzinnen die daarop zouden kunnen volgen. Maar om daarvoor nou op te staan, gaat me toch iets te ver. Proberen te onthouden dan maar. En natuurlijk weer kwijtraken voor een lege pagina Word.

Eenmaal begonnen aan blogs kun je het niet meer stoppen. Bij allerlei activiteiten door de week denk ik als vanzelf: zit daar een column in? En begin in gedachten met een aanzetje. Zomaar vanzelf. Gerenommeerde schrijvers hebben altijd een schrijfblokje bij zich, heb ik weleens gehoord. En mijn eigen kleine rode boekje bevatten ook wel onderwerpen, maar die verwerp ik dan weer gezeten voor die beruchte lege pagina.

Tot nu toe heb ik nog geen last van een writersblock. Al is het af en toe flink worstelen om vooral een eind goed te krijgen. Zwetend, gillend wakker worden en proberen niet geforceerd leuk te worden. Maar gewoon leuk. Verrassend leuk. Het valt allemaal nog niet mee.

Waar heb ik nu precies last van? Het zijn eigenlijk blaren op mijn vingers, blaren op mijn achterste en blaren in mijn gedachten. Verdomd ik heb last van een productieve blogblaar! Een blaar gevuld met blog. En die spat regelmatig op deze lege pagina!