Zin kun je maken, volgens mijn Pa-lief. Gedisciplineerd als hij was, lukte het hem ook regelmatig heel goed. Een echo uit het verleden, en ja kinder-ervaring kan nog weleens inprinten. Zoals dit ook bij mij gebeurde, en nu plotsklaps bovendrijft, alleen al bij de titel.
Heerlijke echo en ik zou het hem nog weleens willen horen uitspreken. Helaas door zijn te jonge verscheiden, moeten we het met herinneringen doen. Jammer genoeg heeft eega hem nooit kunnen leren kennen. Zoals zijn vader in hetzelfde jaar is overleden. Voor wij elkaar kenden. Jammer.
Zin, vandaag heb ik geen zin. Maar om dit tegen te gaan, maak ik zin. En blijk verrassend genoeg iemand te mogen steunen, die plotsklaps belt. Net als ik klaar zit voor mijn blog. Betekenis geven, dit geeft zin. En zo helpen wij elkaar.
Ik ben het eens met mijn zorgzame Pa-lief en niet eens. Op dit moment heeft het zin om zin te maken. De broodnodige structuur. Iets om vast te houden. De echo klinkt op tijd. En ook doe ik weer een poging me te verbinden met vrijwilligerswerk. Om wanhopig van te worden. Mijn plekje vind ik maar niet. Maar zal toch ééns wel gaan lukken? Waar ik mijn draai kan vinden? Waar ik niet opbots tegen opgeblazen ego’s? Waar gewoon gewerkt wordt en de kar getrokken? Aan meehelpen trekken heb ik geen hekel. Sterker nog: vind ik leuk.
En dan kom ik er vanzelf op waar ik het niet eens ben met Pa-lief: soms/regelmatig dien je te luisteren naar zin of geen zin. Spreekt een kans je aan? Met tegenzin kom je niet ver. En zin niet altijd maakbaar. Soms kom je in een spiraal van negativiteit als je niet luistert naar je gevoel. Maar duik je alleen nog maar je bed in, dan geldt het weer wel. Dus zoek de balans in waar je je energie wel en niet aan besteedt!
Altijd weer de balans, ook met zin!
Ook bij ons werd altijd gezegd “dan moet je maar zin maken”. Maar hoe, dat vertelden ze er niet bij. Uiteindelijk komt alles goed en betrap me erop het nu zelf ook te zeggen.
Of even helemaal niets en bij de pakken neerzitten… 😉
Een hele bekende echo, en natuurlijk helpt het om je te vermannen en om zin te maken.
Maar soms, soms is het heerlijk om je in zelfmedelijden te wentelen, even maar hoor.
Ja wat moet ik er nu nog aan toevoegen, mijn oma en moeder gebruikte het ook nogal eens vooral wanneer ik ‘smorgens vroeg mijn bed uit moest om de Telegraaf te bezorgen.Mijn moeder zij dan altijd, ik heb ook niet altijd zin om te koken of het huishouden te doen,maar het moet wel gebeuren en dan maak ik ook een onsje of wat zin, zoals zij nogal eens bezigde. Ik geef er wel aan toe soms, niet altijd maar wanneer ik echt geen zin heb, dan is het maar een keertje zo.Je moet tegenwoordig al zo veel,
Oh ja onsje zin, die kwam er bij ons ook wel in ja! 🙂 En ja wij hebben de luxe te kiezen toch of wel of niet, vaak, meestal 🙂
weeerrr een wijze les!!!!!!!!!!
xxx broertje
WOWWWWWWWW, nog even en ik loop naast mijn schoenen maatje 38… 🙂
Ja, zo herkenbaar. Mijn moeder gebruikte dat zinnetje nogal eens: dan maak je maar zin. Het lijkt inderdaad wel dat als je ouders er niet meer zijn je je steeds meer van hun gebruikte zinsneden herinnert. En dan nu met een weemoedig gevoel. Ergens zijn al die gezegdes, die je toen niet op waarde wist te schatten, toch ergens in ons geheugen opgeslagen. En ja, overal maar weer die balans. Ik weet zeker Loes, dat je die ooit zult vinden.
Die echo komt van lang geleden hé? Ja heb ik ook met een wat weemoedig gevoel. Ik ben dol op die gezegdes en komen zomaar naar boven! Jammer dat we geen kids hebben, dan schijnt dit nog sterker bij je boven te komen. Hoor je jezelf opeens als je moeder… 🙂 Minder erg nu. Vreemde verschuiving. En zo heeft elke fase weer iets verrassends…
Dank je wel!