Elke week opnieuw is het een uitdaging hier iets te schrijven. De ene keer lastiger dan de andere keer. En nu eens op zaterdag, Paaszaterdag om precies te zijn, in plaats van op de traditionele zondag. Even wennen als fervente zondagsblogger.
Al ver voor mijn zondags bloggen, nu 2,5 jaar geleden, had ik op zondag de gewoonte te mailen naar mijn Parels. Juist op zondag had ik altijd behoefte mijn week schrijvenderwijs te evalueren, een instapje en binnengekomen reacties te beantwoorden. Als definitief kinderloze vrouwen noemden wij onszelf Parels: een oester maakt uiteindelijk ook van pijn door een zandkorrel een parel. Wij zouden dat ook gaan doen!
Negen jaar lang hebben wij lief en leed gedeeld via de mail, samen sintfeestjes gevierd, gelachen en gehuild, en als we boos waren tikten we hard: &&%^$%#$$%&^&*! Of iets dergelijks. Heerlijk om te doen en met een half woord, nou ja veel accenttekens dus, begrepen we elkaar. Het ging om de intentie, het gevoel van boosheid dat je in de toetsen stopte daarmee.
Op een ouderwetse typemachine gebruikte ik sowieso meer energie. Iets dat ik in het begin miste op een toetsenbord: te gladjes, te makkelijk, te weinig moemakend. En met boosheid wil je juist je kracht meten. $%%^&^&*&**&$%$%@#$@#$ Zo dus! Poeh hee dat was een lekkere! Vooral met meerdere vingers. Niet dat ik nu boos ben, maar ik kan het zo oproepen en op deze manier uiten. Duidelijk toch? Voor jou als lezer?
Als katholiek opgevoed meisje was zondag echt onze kerkgang en rustdag. Zo’n ontspannen dag waarop, behalve naar de kerk, niets moest en veel mocht. Het gezin bij elkaar was. Ik denk dat het van verweg uit het verleden naklinkt dat ik dan graag ga mijmeren. Hopend je iets mee te geven. Want ja een beetje juf zit nog wel in me. Mijn gedachten te laten waaien, lucht in te stoppen, de diepere wetmatigheden erin te ontdekken. Ruimte aan mezelf te geven, aan mijn gevoelens en aan mijn gedachten.
Ik vermoed dat de discipline die ik tot nu toe heb betoont voor een zondagsblog, daar vandaan komt. Plus de behoefte aan inkeer. Nog eens flink versterkt en gestimuleerd door in latere tijd hardnekkige roep naar mij om rust te nemen. Door therapeuten en mijn omgeving.
Zo terugredenerend is de schrijfzondag dus al jaren mijn trouwe metgezel. Een echte weekbreker. Vandaag op zaterdag. Paaszaterdag: mijn ei gelegd. En nee de accenttekens boven de cijfers op mijn toetsenbordje zijn nog niet weggesleten!
Oh, zodoende kregen we op zondag altijd zoveel van je te lezen, hoewel de parel-berichten vaak wel een iets andere inhoud hadden. Gewoonten slijten er in, net zoals ik vaak op zondag de berichten uitgebreider lees.
Wat een leuke verhalen over de Paaszaterdag, de wullabukkies enz.
Pasen doet mij denken aan PAsen 1940. Ik lag in het ziekenhuis met longontsteking, kantje boord. Maar er was een speciaal monstertje dat later penicilline heette. Daardoor kwam ik weer op de been.
Die benen had ik hard nodig: met Pinksteren moesten we allemaal op de vlucht vanuit Breda.
Al weer zo lang geleden en nog steeds moeten mensen op de vlucht. Veel erger nog dan wij meemaakten: zij hebben alles verloren en het duurt maar en het duurt. Wie bekommert er nog om hun lot?
En wat borrelt er in het Oosten?
Maar laten we eerst koningsdag vieren. Nu kan het nog. En feest vieren met degenen die een lintje krijgen, zoals een buurvrouw die het helemaal verdiend heeft.
Goh da’s andere koek met de oorlog en longontsteking en vluchten! Jee heftig. Als je meer wilt vertellen? Mailadres vind je op de site hier.
Ja ik kom ook op een leeftijd dat ik alle nieuwe ontwikkelingen niet echt kan omarmen. En er komen nog veel zorgwekkende ontwikkelingen aan.
Je buuf gefeliciteerd met haar lintje… Wow! En jij fijne Koningsdag. Even wennen he die naam en die datum? 😉
Weer een pakkend en mijmerend verhaal hoor Loes. Ja die herinneringen aan de zondag heb ik ook. Wij gingen vroeger naar de zondagsschool, dat is dan weer protestants. Op zondagmiddag gingen we heel vaak wandelen met het hele gezin en onze vader had dan als we thuiskwamen altijd trek in iets lekkers, iets bijzonders.
Ik heb zoals altijd hartelijk gelachen om de Woelabukkies, hoe bedenk je het.
Zo hebben jullie als schrijvend echtpaar allebei een goed verhaal verteld; chapeau!!
Leuk hé: zondagsmijmeringen… 🙂 Zondagschool: bijbelse teksten of ook leuke dingen?
Dank je wel!!!!!
Zo heeft iedereen zijn eigen herinneringen. Wij (pa,ma en 6 kinderen) gingen met de Pasen naar de camping in Laag Soeren en vierden daar de Pasen en ook Pinksteren werd daar gevierd. Erg fijne herinneringen aan deze tijd. Later was ik gewoon thuis en had ik zo mijn eigen beslommeringen.Deze Pasen heb ik nog niet helemaal ingevuld, zie wel wat er op mij afkomt. Lekker relax.
Benieuwd wat je hebt gedaan? Tripje Laag Soeren… 🙂
heerlijk geschreven loes,
dit zijn van die onbewuste gebeurtenissen die vroeger hebben plaats gevonden……………allang vergeten dacht ik.
verlang soms weer terug naar die lekkere (saaie) stille zondag.
mooi geschreven…dankje
Ach ja hoe ouder, hoe gekker en teruggrijpend naar nostalgie! 🙂
Ja Mindel heeft gelijk dat ze vandaag haar blog heeft geschreven.
Morgen kan dit niet vanwege Pasen. Dit blijft toch een Christelijke Feestdag.
Ook voor de Woelabukkies is dit belangrijk.
Zij vieren, met al hun eenvoud, ook het Paasfeest, zo natuurgetrouw mogelijk.
Vanaf vrijdag zijn ze dan ook bijeen om kruizen te maken, die met de kerst weer hergebruikt worden als onderstel voor de kerstbomenverkoop.
Vandaag(zaterdag) zijn ze gehele dag bezig met het koken en verven van eieren, die vervolgens overal in het bos worden verstopt.
Morgen gaan de Woela-ukkies (de jonge kinderen) de eieren zoeken na de Paasdienst.
Nu weten jullie dat Woelabukkies enigszins onhandig zijn. Dit is dan ook van toepassing op de wijze waarop zij de eieren verstoppen.
Zij verstoppen de eieren, bijvoorbeeld, onder een mat. Loopt iemand daar overheen, ei stuk!! Zij verstoppen eieren op andere merkwaardige plekken, zoals in een kippenhok (lekker makkelijk tussen de pas gelegde eieren); denken slim te zijn om eieren te verbergen in een bijenkorf of op het hoofd van een koe. Kortom zij overzien de consequenties niet.
De Woelabukkies wensen de lezertjes een fijne Pasen!
Wat een vondst taalkundig: de woela-ukkies! Benieuwd of ze de eieren hebben gevonden en opgesmikkeld! 🙂