Ega nam net voor onze 19-jarige trouwdag een brochure mee. Vlak bij ons in de buurt bleek er een huiskamerrestaurant gekomen. Mmm dat klonk interessant. De rijke Italiaanse keuken. En nee, nee geen pizza op het menu. Spannend en het onderzoeken waard.
Op een donkere regenachtige vrijdag gaan we op pad. Benieuwd naar wie we nog meer zouden treffen. En of het eten lekker zou zijn. We werden verwelkomd door een echtpaar: hagelwit in het kokspak. Met geborduurde naam en bijpassende bordeaux koksloof. Als gasten matchten we wonderwel bij de bordeaux placemats en turkooizen borden. Het eerste ijs daardoor gebroken.
Onze disgangers bleken zeer aardige en onderhoudende dames: een psychologe, een kunsthistorica en een scheikundige. De gesprekken gingen erg gezellig en waren onderhoudend. Het eten subliem. Alles zelfgemaakt en met elan opgediend. Vier gangen heerlijkheden en er was rekening gehouden met mijn uit de kindertijd stammende antipathie tegen tomaten en met ega’s diabetes. Het welkomstdrankje: gifgroen met frisse blaadjes en limoen, beloofde veel goeds. En daarin zijn we niet teleurgesteld. Alles tot in de puntjes bij elkaar gezocht, qua kleur op het bord en qua smaak. Wat hebben we gesmuld en de uren vlogen voorbij. Uiteraard met een goede Italiaanse wijn. En zeer betaalbaar.
Het was zo’n 40 jaar geleden dat ik in Utrecht ooit in een huiskamerrestaurant heb gegeten. Daar waren meerdere tafeltjes en je hoefde alleen maar te bellen of er op dat moment plek was. Met zijn vijven zijn we daar toen naar toe geweest. Lekker illegaal en daardoor extra spannend. De roerige zeventiger jaren. Het schoppen tegen alles wat naar het establishment riekte. Ik kan me niet meer herinneren hoe het daar heeft gesmaakt, maar dat zal vast goed zijn geweest, anders wist ik dat nog wél. Ik weet nog heel goed dat het paste in onze karige studentenbeurs.
Met het twitteren van de goede ambiance van Petra, http://www.casadolcecasadapetra.nl/, de haute cuisine en de genoeglijke avond, bleek mij dat er zelfs een site bestaat met alleen maar huiskamerrestaurants. Goh de particuliere initiatieven beginnen opnieuw op te komen zo tijdens de recessie en de crisis. Terug naar gemoedelijkheid op niveau. En ook nog eens zeer betaalbaar!
Hoi Loes
Dank voor je prachtige recensie van Casa Dolce Casa!
Je blog vind ik leuk om te lezen – alhoewel: zo’n in memoriam is toch even een nare binnenkomer. Vanaf nu ben ik een “volgeling”
Ik kende het fenomeen ‘huiskamerrestaurant’ niet. Weer wat geleerd! Ik ga er ook eentje opzoeken!
a rael Italian Job.
Zadeltas
Het NOS Journaal meldde een paar maanden geleden dat het fenomeen huiskamerrestaurant welig tiert in het armlastige Griekenland!
Wat moet ik daar nog aan toevoegen, ik word steeds nieuwsgieriger.
Groet
hoi Loes, lekker geschreven.
de sfeer van de zeventiger jaren en het heden haalde ik zo voor de geest
kostelijk.!!!!
Dat klink heel spannend! Lijkt me leuk om ook eens te proberen. Onze laatste ervaring met een ‘gewoon’ restaurant was toch weer een beetje een teleurstelling. Ik kook zelf ook niet onverdienstelijk, en als je uit eten gaat zijn misschien de verwachtingen wel te hoog gespannen. Of we nemen steeds meer alles voor lief. Als we uit eten gaan willen we toch gast zijn en ons gast voelen. Dat lijkt me bij zo’n huiskamerrestaurant-gebeuren zeker het geval. Wie weet, …. landen we ooit eens aan de Morsweg.
Mooi stukkie, toevallig vorige week ook in een Italiaans huiskamer restaurant gegeten.
Was een uitstekende dis en een gezellige ambiance.
Nog gekeuveld met de heer des huizes, c.q. assistent kok, ober,sommelier, bedrijfsleider,enzovoorts en uiteraard met de uitstekende kokkin, die maatschappelijke overheerlijke italiaanse gerechten maakt.
Groetjes,
Een tevreden lezer en eter.