De eerste dagen dacht ik, onterecht, dat het storm zou lopen, qua reacties op mijn interview. Niets is minder waar. De boel druppelt binnen. En met dat ik dit schrijf, komt er een Comment. Zo blij mee! De wereld is vol verrassingen.
Natuurlijk kun je niet aardig gevonden worden door de hele wereld. Een oude koe, uit oude therapiegesprekken. Een van de eerste overtuigingen, die dient te wankelen. Toch proberen veel mensen dit wel. En ik ook, dien ik te bekennen. Steeds opnieuw die oude valkuil. Uitgever versterkte dit: hou je telefoon en mail in de gaten.
Na twee dagen hield ik het voor gezien: het leven gaat voorwaarts, en de huidige oververzadigde info-maatschappij is niet zo gericht op directe reactie. We gaan verder en pakken de rode draad weer stevig vast.
En wie schetst mijn verbazing dat mét dat ik weer op mijn eigen weg ben er onverwacht pareltjes terugkomen! Bedankjes, enthousiasme en dringend: ga zo door! Verrassingen die ik in cadeaupapier verpak en in mijn achterzak stop. Cadeautjes die ik weer uitpak in mindere tijden! Die me raken, wat doen.
Mijn oude Nederlandse leraar hoop ik nu met het schaamrood op zijn kaken te verslaan. Destijds mijn gedichten voor de gedichtenwedstrijd, vernietigend bestempelend als ‘niet van mijzelf’. De dame die won vond ik maar schamele woorden te hebben gebrouwen.
Maar goed: oud zeer en betoogde ik net niet dat het leven voorwaarts gaat? Voorwaarts moet. Met rugzakje vol, en soms kunnen legen, en lerend van valkuilen? Van fouten die begaan zijn lerend? Dat wat men ervaring noemt. Komt neer op vallen en opstaan.
Niet ieder staat klaar of heeft tijd, druk doende met zijn of haar eigen rode draad, om te lezen. En dat hoeft ook niet natuurlijk. Impact van het gebodene is slecht te meten. Een reactie op iemand een gedachte meegeven waarmee hij of zij mogelijk verder kan, wordt niet altijd geuit. Of het valt niet in vruchtbare aarde. Ook dat is een mogelijkheid. Hoewel ik zeker niet te klagen heb over reactie. Integendeel: heel blij mee ben.
Verrassingen: ik hoop er nog vele tegen te komen. Jij ook toch? Nu nog verkoop van mijn boekjes…
Nu net even de tijd gehad om jouw verhaaltje te lezen, ik neem er graag de tijd voor. Zoals gewoonlijk met de nodige warmte en aandacht geschreven. Soms is geduld hebben meer als een schone zaak, zoals mijn moeder en haar moeder altijd vertelden aan mij als ik weer eens wat te ongeduldig was. Loes, je komt er van zelf,waar, dat bepaal jij. Groetjes Geert
Loes het is weer duidelijk he!
kwaliteit komt vanzelf boven drijven.
xxxx
Broertje
Ik hou ook wel van een verrassing, sommige leuk en andere weer spannend. Maar er zijn van die verrassingen die altijd weer blijven verbazen, vooral die van Mindel.
De afgelopen zondag werd mijn verrassing, de kleine van 1 jaar komt binnen met een T-shirt waarop staat “krijg er een zusje of een broertje bij”
geen getwijfel, je bent! je talent!
Je verrast me toch telkens weer!
Wat wil je nu eigenlijk zeggen met deze blog ……
Lees ik tussen de woorden door iets van teleurstelling???
Maar je weet toch zelf wel wat je waard bent….. nóóit van een andermans mening laten afhangen!
Zo wordt je toch geregeld verrast, al had je er niet meer op gerekend en dan is het des te fijner. Ik hoop dat de reacties nog een poosje doorgaan, want dat heb je echt verdiend, hoor lieve Loes.
Zelfs de woelabukkies vonden het mooi!
De Woelabukkies hebben het boekie van Mindel en het interview met haar ook gelezen.
Ja, zij vonden het allemaal prachtig!
Diep in hun hart willen zij ook schrijvers worden, maar zij beheersen de taal niet goed.
Ideeen hebben zij voldoende, maar zij kunnen het nog geen vorm geven.In elk geval zijn ze nu bezig om hun taalbegrip iets te verbeteren. Daarmee hopen zij snel daarna een verhaaltje te kunnen schrijven.
Overigens hebben zij het bundeltje van Mindel ook aanbevolen bij anderen en hopen dat Mindel veel boekies zal gaan verkopen!
De welgemeende felicitaties van (bijna) alle Woelabukkies!
Het leven is bergen en dalen maar met een blijvende glimlach kom je er wel