Mag je van jezelf zeggen dat je ambities hebt? De ambitie om een doel te willen bereiken? En af te haken als dat niet lukt? Nieuwe ambities te zoeken? Waarin je je ei wel kwijt kunt, en het echt leuk en inspirerend wordt? Waarin je verder komt met elkaar?

In de Dikke van Dale wordt ambitie gezien als 1: eerzucht. Mmm zucht om te eren, of om geëerd te worden? Of neem ik het nu te letterlijk? 2: begeerte om te verwerven. Ja een positie kun je verwerven. Maar een positie als vrijwilliger? Ok daarin kun je status verwerven. Een andere verklaring is: Is veeleisend ten aanzien van de doelen die hij/zij aan zichzelf stelt en wil continu het beste uit zichzelf halen. Mmm continu? Nee dat heb ik afgeleerd. Maar ambities houd ik. Terug naar van Dale: 3: lust om te werken. Juist ja dat is het! Even vrij vertaald: zin om je in te spannen. Met een doel.

En daar wil ik het even over hebben met je. Mij met de paplepel ingegoten, met een pokkelende vader. En een hardwerkende ega. In therapie lijkt het of alle ambitie wordt ondergewaardeerd. En ja er wordt veel gepraat of je ergens zin in hebt. Je leert je bewust te ontspannen en je rust te nemen. Na jaren viel het kwartje bij mij, dat ik geen rust neem van me inleven in mensen. Daarnaast ogenschijnlijk mijn rust neem, maar dat hoofd bedenkt weer allerlei plannetjes en probeert het grote overzicht te houden. Bij mijn gevoel te blijven leerde ik ook. Niet alleen in mijn hoofd te zitten. Eigenlijk de normale rimram van therapie.

Sommige mensen die teruggefloten zijn in hun leven vanwege hun ambities, gaan denken dat elke inspanning fout is. Ook als het herstel weer is ingetreden. Maar bij mij werkt dat niet zo. Ik ben nu van middelbare leeftijd, maar krachtiger en doelbewuster dan ooit. Ambitie: niets mis mee.