Ega houdt er niet van in het middelpunt te staan, maar wel dat er rekening met hem gehouden wordt. In het middelpunt staan, tijdens zijn eigen verjaardag, vindt hij lastig. Dus houd ik rekening met hem en nodig weinig gasten uit. Waar hij niet schroomt een hele lange verhandeling te houden over wettechnische regeltjes. En ieder luistert, maar begrijpt er niets van. Een van de gasten krijgt de lachers op zijn hand met: het is net of ik op mijn werk zit. Hoezo houdt niet van in het middelpunt staan? Hij moet zich op veilig terrein weten, dat wel.

In het zonneklare middelpunt staan is nog niet zo makkelijk. Zelf hou ik er wel van zo af en toe, maar weet dan niet goed wat ermee te beginnen. Op mijn schreden terugkeren naar de achtergrond, lijkt me dan een beter plan. Maar het lijkt me ooit nog eens helemaal te gek, als ik in het middelpunt terecht kom. Zie mezelf stralen en schitteren. En onderwerpen aanroeren waarmee geschiedenis geschreven wordt, en men nog dagenlang over napraat!

Helaas is de werkelijkheid anders en dien je je bewust te zijn van je medemens die net zoveel rechten heeft als jij. Die misschien wel dezelfde dromen heeft.

Ooit in een grijs, ver verleden, had ik een stukje van het middelpunt bereikt: mijn scriptie kreeg bijna de hoogste punten van mijn jaar, en werd zodanig goedgekeurd, dat een uitgeverij het wilde omvormen tot boek. Een echt boek. Als klap op de vuurpijl kreeg ik ook nog de gelegenheid in Intermediair er een heel groot artikel van te brouwen. Met foto van mijn koppie, bijna levensgroot. De gang naar de fotograaf kan ik me nog zo goed herinneren. En de ontspanning en rust die deze erkenning me gaf, heeft nog tijden in me nageleefd. Ik zie het aan de wijze foto. Ik weet het nog, ik voel het nog.

Aandacht krijgen, aandacht geven. Daar komt het op neer. Allemaal tegelijk dezelfde aandacht geven aan één persoon of onderwerp, maakt iemand of iets tot het middelpunt. En mag je zo’n moment beleefd hebben, dan straalt dat soms je leven lang na. Hoe vluchtig ook.