Een ranzig, zwaar, zwart gevoel, krijg ik alleen al bij het woord mislukken. Iedereen wil lukken. Wil dat alles lukt. Maar ja, zo zit de wereld niet in elkaar.

Ooit heeft onze Prins Claus na diverse depressies zich als volgt geuit: “Durf te mislukken”. En ja, deze zin van alle kanten hebben geproefd en bevoeld, kan ik dit wel beamen. “Durf te mislukken”. Ja er is moed voor nodig om mislukking te accepteren. Veel meer dan succes. En als iemand dit mocht zeggen, dan was het wel Prins Claus, die met al zijn beknotte talenten toch keer op keer zijn ziekte weer zag opsteken. Die het hoofd moest buigen voor zijn depressies. Prins of niet. Gezondheid blijft toch maar alles.

Mislukken: een taart kan mislukken, maar toch nog lekker zijn. Ben je zelf mislukt als je een ziekte hebt? Ben je mislukt als die ziekte opspeelt? Zijn er niet veel meer facetten aan een mensenleven dan een ziekte, een mislukking? Zijn er nog lichtpuntjes te ontdekken? En ben je mislukt als je een fout hebt gemaakt? Oftewel een foute keuze hebt gemaakt?

Ik ben altijd gefascineerd door het onaffe. Het ontbrekende stukje. Waardoor je compassie wordt aangesproken. Tuurlijk laat ik me graag verblinden door Hollywoodzoet succes. Maar er valt niet veel aan te beleven dan oh en ah en wat mooi en je gaat weer over tot de orde van de dag. Hollywoodzoete romances: leuk voor even, maar wat ga je op den duur doen op die roze wolk?

Het streven, het zoeken, de weg ernaar toe is mooi. En wat is spannender, dan een film vol tegenslagen?  Met vaak heel creatieve en onverwachte wendingen en oplossingen. Volgens mij is een mens het mooist in het heetst van de strijd. Bevlogen, en of het nou postzegels verzamelen is of boekhouden, saaier kan ik niet bedenken, of om een strijd om zijn geliefde.

De weg ernaartoe. En je wint al veel, als je daarin mag mislukken! Wie weet gaat je doel dan toch lukken. En hoe meer strijd, hoe zoeter de overwinning.