Je hebt ze in het groot en in het klein: afscheid. Dagelijks neem ik afscheid van de dag, al sta ik er in de flow van het dagelijkse leven niet altijd genoeg bij stil. Afscheid van werk én begroeting van nieuwe kansen. Dat is al een groter afscheid.
Afgelopen jaar was een raar jaar. Ega en ik hebben in de eerste paar maanden zeven overlijdens meegemaakt! Dat ging me niet in de koude kleren zitten. En ik durfde de dagelijkse post niet eens meer te bekijken. Rouwrandjes op de envelop en innerlijk ging ik zwaar protesteren. Eigenlijk ook hardop. Afkloppen: iets argwanend ben ik nog naar de post toe, maar gelukkig weer een meer normale benadering nu. Nu krijgen we alleen nog maar rekeningen… Maar zelfs dat begroet ik.
Op een groot afscheid volgt vaak een diep verdriet, boosheid, doelloosheid en zingevingsproblematiek. De waarom-vraag wordt maar niet beantwoord. De wereld zit niet eerlijk in elkaar. Dat soort gedachten. Als een magneet trek je naar lotgenoten. Je ruikt het als het ware, wie dat zijn. Dat kan heel helend werken. En samen kun je je kracht weer terugvinden. Je moet er wel doorheen. Door die pijn. Klinkt gemakkelijk, maar als je dat niet geleerd is, vraag dan hulp. Niets om je voor te schamen. Zelf heb ik veel geleerd van een therapeut. En daar heb ik nog altijd profijt van! Het zijn levenslessen, lessen in overleven en leven. Die je nooit meer verleerd. Net als fietsen. Net als zwemmen.
Je hebt het in het groot en in het klein: afscheid. Maar altijd gaat er weer een deur open,
als er eentje dichtvalt. Soms heel onverwacht. En soms heel zichtbaar. Soms bijna niet zichtbaar. Soms zijn je ogen zo omfloerst dat je de kans niet ziet. Rituelen kunnen dan helpen. Helpen stilstaan bij het moment en doorvoelen. Eens bereik je de bodem! En komt er weer hoop!
En met dit stukje neem ik afscheid van een oud, doorleefd en lastig levensjaar! Vanzelf-sprekend, mijn nieuwe thema voor dit jaar, het nieuwe jaar tegemoet. Dit gaan ega en ik vieren! Ouder worden is minder lastig dan het lijkt. Het gaat vanzelf. Nou ja vanzelf…
Afscheid van een jaar aan emoties, je somber voelen na een heftige briefwisseling en toch vol positieve gevoelens in het leven staan.
Dat is Loes
Knuffels Peter
Thnxxxxxxxxxxxxx Peter! We gaan gewoon lekker door… 😉 Ook met lachen. Liefs, Mindel
Mooie overpeinzing weer, Loes. Weet je wat het is: iedere dag kun je weer opnieuw beginnen, nieuwe plannen maken, een verse start maken. En over de verloren dierbaren van afgelopen jaar: je bent pas dood als je vergeten bent. Als ik dit op papa betrek, blijft hij springlevend in mijn nachtelijke dromen, onze dagelijkse gesprekken en gedachten… Ik wens je een hele fijne verjaardag en een heel gelukkig nieuw levensjaar, samen met je wederhelft!! Dikke kussen, Linda
Dank je Linda voor de wensen en het delen! Je kunt nog verder denken dan dit. Geen idee of je dit een levensvatbare gedachte vindt: van generatie op generatie wordt binnen een familie gedachtengoed doorgegeven. En iedere nieuwe generatie doet er weer iets nieuws mee. Jij mag jouw draai geven en onderzoeken wat je de moeite waard vindt, om door te geven en uit te dragen. Mooi dat je hele gesprekken hebt met je vader. Heb ik met mijn moeder ook lang gehad. En soms nog weleens. Liefs, Mindel
Wat een veelheid aan gevoelens!
Ik wens je een heel mooi jaar toe!!!
Dank Barry! Zo gecomprimeerd samengevat in 300 woorden is het misschien amper te behappen? Liefs, Mindel
Ja zo gaat dat, afscheid nemen en toch weer doorgaan… Ieder op zijn eigen manier.
Ja ieder doet het op zijn/haar manier ja! Liefs, Mindel
Erg mooi Loes. Alleen wil ik nog zeggen dat je de meeste overlijdens die je erg aangrijpen niet via de post verneemt, maar via een telefoontje. Verder: compliment voor deze mooie column.
Ja klopt zeker Ellen. Tantes e.d. gaat echter meestal via de post. Thnx weer voor je compliment! Liefs, Mindel