Is het zo dat iedereen wel in enige vorm verlatingsangst kent? Ik heb allerlei dierbaren, of minder dierbaren om me heen, maar best weleens gedachten dat zo iemand kan wegvallen. Dan stel ik me zo voor dat ik alleen ben, zonder diegene. Beangstigend. Maar onderzoek tegelijk de waarde van de band. Meestal druk ik die gedachte maar snel weer weg of beter gezegd: laat hem los.

Anticiperend op een naderend afscheid is het echter handig om dit soort gedachten te onderzoeken. Een pad te banen en alvast een beetje te volgen (in gedachten), toelevend naar het afscheid. Of wachtend op een beslissing die twee kanten op kan gaan, een tweesporenbeleid te gaan volgen. Eén toekomstpad met het begeerde, of de dierbare, één toekomstpad zonder het begeerde of de dierbare. Dan komt de klap niet zo hard aan. En hoe treurig ook, als het begeerde niet in de toekomst ligt, kun je het tweede pad gaan bewandelen. Met inachtneming van het serieus nemen van je verliesgevoelens. Want tja die willen nu eenmaal gehoord worden! De wedstrijd dient gespeeld te worden… Een score zonder spel vooraf, is geen score. En accepteren voor aleer alle gevoelens doorvoeld zijn is geen accepteren. Helaas, een harde les.

Zolang er nog geen afscheid te verwachten is hoef ik me er niet mee bezig te houden. Toch? Ik laat de angst niet regeren. ‘Speel’ ermee. Weggaan is weer terugkomen! De angst mag niet in een juk veranderen. In een beklemmend patroon. Althans bij mij is dat niet wenselijk voor mijn gemoedstoestand.

Een vriend van ega en mij heeft verlatingsangst naar zijn hond toe. Maar dat zit diep. Keten niet vast zou ik zeggen, die angst. Maak het niet erger. Zo voed je de angst alleen maar. De meeste mensen overleven hun huisdier. Komt het in het zicht van een definitief afscheid zie dan bovenstaande tweesporenbeleid. Dan kun je daarna verder.

‘Spelen’ met verlaten en weggaan! Voor korte tijd. Blijdschap om het weerzien is je deel! Lieve hond, leer jij je baasje maar het plezier en de blijdschap om het weerzien.  Nog miljoenen weerzienen gewenst!