In de roerige jaren zestig ontloken, heeft deze dame nog weleens last gehad van opgerekte grenzen. Flower Power, Hippie en Feminisme vonden in mij vruchtbare bodem. Niet dat ik als hippie heb geleefd en zeker in mijn relaties trouw was, die vrijheid ging me te ver, maar een flinke tik van de vrijheidsmolen heb ik toch wel gehad.

Spannende tijd waarin veel onbegrensd leek. En zoals je uiteraard weet, zijn er vele heilige huisjes gevallen. Mijn eigen trofee is de demonstratie naar Borssele. Demonstreren tegen de kernenergie. Ik herinner me alleen vaag, zwaar geploeter door lange kilometers weilandmodder. En met mij vele anderen. Ik kan me niet meer herinneren dat we dichtbij zijn gekomen. Die reactor bleef maar in de verte.

Op een gegeven moment aan de studie en de carrière, maar in gedachten nog even vrijheidslievend. Toch kwam er een moment, zo in de jaren tachtig, waarin er een omslag kwam, dat ik eraan moest geloven: het leven is begrensd. Alles uitproberen was niet langer in de mode. En na flinke burn out, werd mijn wereld eerst letterlijk heel klein, thuis zitten is geen sinecure, en daarna geestelijk en emotioneel ook wat begrensder. 

Is dit erg? Welnee… Wat ik ontdekte is de vrijheid binnen de grenzen. De rust binnen de grenzen. En de stabiliteit binnen de grenzen. Uiteraard ga ik nog weleens uit mijn dak, maar weet mezelf zo nodig prima terug te fluiten.

En binnen die grenzen vond ik de kleine, dagelijkse geneugtes. De tuin die zo mooi ontluikt. De kat die lief ligt te zonnen. De regen op het dak waardoor ik me nog even kan omdraaien in bed. Of heerlijke thuisdingen kan doen. Mijn eigen kracht ontdekte ik gaandeweg. En die leerde ik uitbuiten. Energie geven en niet helemaal leeglopen. Dat energie ook weer terugkomt in andere vormen. De vrijheid van het kennen van je grenzen!