Vorige week verhaalde ik van mijn burn outs. Ik bleek een recidivist die steeds opnieuw in dezelfde valkuil trapte: teveel hooi op mijn vork. Als je zo in elkaar zit en zo bent opgevoed, leer je dat niet zo maar af. Emotioneel leren gaat niet zomaar. En zoals een lievelingsstelling van mij is: een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen. Maar met emotioneel leren stoot je je tig keer aan dezelfde steen voor je de les hebt geleerd. En zo verging het mij ook.
Na de burn out voelde ik me leeg. En geen akeliger gevoel dan leegte. Dat kon weken en maanden aanhouden. Zo fnuikend. En zo: ja… leeg! Wat kun je als mens je dagelijkse portie wisselende gevoelens missen. Na de heftige gevoelens van de burn out was alle gevoel als het ware op. De kleinste blijdschap was er niet, maar ook niet het kleinste verdriet. Leeg: je wenst het je ergste vijand niet toe. Geen hoop, geen teleurstelling, maar het grote niets. En een dag niet om door te komen. Zo lang en: leeg…
Ik maakte me er ernstige zorgen om en was bang dat het nooit meer goed kon komen. Tot een coach me zei: dit lege is als de winter waarin er onzichtbaar weer van alles wordt voorbereid. Je ziet de kale takken, de bomen zonder bladeren. Maar daarbinnen is het stil om de voorbereiding van de lente te gaan vieren. De supertrage sappen staan niet stil. Maar je voelt ze niet en ziet ze niet. Toch als je heel goed kijkt naar een boom, struik of plant zie je ook in de winter de belofte van knoppen. Goed ingepakt dat wel.
Bij een eerste lentezonnetje barsten de knoppen uit. En zo vergaat het met een leeg gevoel. Al dien je een lange adem te hebben. Op een dag komt er weer een eerste gevoel om de hoek kijken. En is het eerste herstel ingezet. En kun je met voorzichtigheid: rust, regelmaat en reinheid, weer gaan deelnemen aan het avontuur dat leven heet!
In bovenstaande column beschrijf je, weliswaar onbewust, een van de beginselen van Zen: het leegmaken van je geest om tot ikloosheid te komen.
Er zijn mensen die zich zeer prettig voelen bij een meer in windstilte,anderen worden telkens aangetrokken door de zee,die soms zo ontstuimig en dan ook weer zou rustig kan zijn.Ik vrees dat dit toch in de genen zit en ik denk dat het geen pas geeft de eerste categorie mensen te dwingen “de zee” te omarmen en vice versa evenmin.De ene groep zal de andere altijd voor gek verklaren of op zijn minst niet goed begrijpen.Het enige dat helpt is in ieder geval je wel omringd te weten door mensen,die hetzelfde meemaken of meegemaakt hebben of een poging doen je te begrijpen.Niet altijd gemakkelijk,ik weet het,maar hoe dan ook,intrinsiek verandert niemand echt door de jaren,dus ook jij niet,Loes.Kijk maar af en toe in de spiegel en weet dat ook jij,met jouw makkes,meer dan de moeite waard bent.En wie weet,misschien worden de dalen minder diep en de pieken minder hoog.
Wat heerlijk voor je, dat je nu je evenwicht hebt gevonden. En dat voorjaar daar kijken we toch allemaal naar uit. We worstelen ons nu door de kou heen, maar daarna weten we dat het tòch weer lente wordt!
Liefs Leny
heel herkenbaar!!!!
groetjes Ben
Heerlijk Loes en o zo waar! Ook bij mij af en toe dat helemaal niks voelen gevoel, alles op een lijn geen diepe dalen en hoge pieken. Precies zoals jij schrijft: En dan ineens toch weer een sprankje, het voorjaar ingezet,je hebt het weer prachtig verwoord. Hopelijk is het gauw weer zo, maar dan bedoel ik echt lekker warm en voorjaar!
Liefs loes