Buigen als een boom in een storm. Twitter zit vol coaches die hemels roepen je passies te volgen. Maar wat als je passies niet lukken? Als je te dealen hebt met teleurstelling, falen en gezondheidsperikelen om maar eens wat te noemen?
Tuurlijk zijn die coaches te goeder trouw en de goede helpen je door deze als negatief doorvoelde emoties heen. Doorheen ja, want dat is volgens mij nog altijd het meest wenselijk. Maar als je er middenin zit oeps: waar is licht in de duistere tunnel? Of als je er tegenaan hikt: waar is rust en ruimte?
Er schieten me tientallen voorbeelden van dierbaren in mijn hoofd die hebben leren ombuigen. Pa-lief die door de oorlog zijn droom om timmerman te worden moest opgeven. En elke vrije minuut in zijn minutieus, perfect ingerichte timmerschuur doorbracht. Altijd wat te timmeren of schilderen. Tot zelfs op het laatst nog stoofjes maakte voor mijn moeder en ons zijn kinderen. Dierbaar. Zijn verscheiden te vroeg. Nog twee jaartjes en ik heb hem overleefd. Best raar idee.
Gezegend, of vervloekt, met vele soorten talenten heb ik zelf ook menigmaal dienen om te buigen. Soms terloops in een richting gekomen. Leren opveren in therapie. De bodem bereiken, hurken, stilstaan en overzien en hup die sprong maken. Naar boven. Kansen ruiken en dan mezelf inzetten met vertrouwen, discipline, rust en concentratie, zoals ik in mijn vorige blog verhaalde, in zoverre lukte.
Zo ben ik jaren na een computeropleiding, per ongeluk, computerdocente geworden. Een leuk verhaal, dat ik nog menigmaal memoreer: niemand ging in op mijn aangeboden hulp, tot eega er een heel klein beetje geld voor ging vragen. Advertentie gezet. Bedrijf geboren. En betaling naar behoren, wel met inzet van ook andere docenten.
En zo besloot ik na frusty jaren, begin 2012 mijn schrijven aan te scherpen door per e-mail een cursus column schrijven te volgen. Al meer dan tweeënhalf jaar zie je hier wekelijks het zondagse resultaat.
Passie is niet altijd een gebaande weg. Regelmatig dien je om te buigen. “Kan het niet rechtsom, dan gaan we linksom”, memoreer ik graag. Maar wat te denken als je vastzit in akelig werk dat je nodig hebt voor het geld? Vriendin haalt daarnaast alles uit haar privé en vrije tijd. Om vol te houden.
Of als je beperkingen hebt op wat voor gebied dan ook? Collega-blogger zoekt met open mind en beschrijft lichtpuntjes. Ziek geworden directeur vindt zijn genoegen nu binnen huiselijke kring en internationaal op zijn iPad. Vriend die dient te verhuizen en moedig doorzet.
En zo is er heldendom overal! In ombuigen. Je dient het even te zien…
Mooi Loes en passie is zeker geen gebaande weg. Een mens is constant bezig met ombuigen en ‘aanpassen’ aan wat is, komt en komen gaat. En…wat is een mens toch eigenlijk enorm ‘flexibel’ !! Tot het af en toe breekt, dan gaat het echt niet meer. En dan komt jouw bloq over ‘Zorg-zorgen’ in beeld. En wat enorm spijtig dat die hulpverlening in onze samenleving steeds moeilijker wordt. Maar….gelukkig zijn de meeste mensen ook optimisten en dat geeft hoop, want zo houden we alles draaiende. Nog steeds !! En ombuigen oftewel flexibel door het leven gaan…..dat zal altijd doorgaan. Dat geldt voor mij, voor jou, voor iedere mens !! En dat maakt de mens ook prachtig !!!
Laatste tijd ben ik ook “fan” van het omdenken…. nog net niet ombuigen.
Ja mooi geschreven en met gevel,zoals we van je gewend zijn,bedankt.
Dat verhaal van dat computerdocentschap, dat klinkt zeer vertrouwd. Zo was het vroeger ook in de wereld van de vertalers. Als je een bescheiden tarief rekende, dacht men dat je waarschijnlijk een beunhaas was, die het even erbij deed. Hoe hoger het tarief, hoe serieuzer je werd genomen. Helaas gaat dat tegenwoordig niet meer op. :=(( Want via internet kun je zelfs in China Nederlandse vertalingen bestellen. :=))
Dus je moet je meerwaarde op een andere manier bewijzen. Zonder flexibiliteit kom je nergens.
Groeten,
Peter
oh oh………….prachtig deze kolumn.
je hebt je passie gevolgd…..je bent met dit schrijven het levende bewijs
xxxx
Ja ombuigen is een goed woord en je zou ook kunnen zeggen flexibel zijn. Je zult wel moeten, want je kunt niet in een hoekje blijven zitten, want dan gebeurt er niets. Dus schouders eronder en hup vooruit. Je kunt dan ook weer trots zijn op jezelf, vind je niet?
Liefs Leny