Onze Mara wordt binnenkort al 17 jaar! Voor een kat al behoorlijk bejaard. De enige die we nog over hebben van ons drietal. Ze ziet er nog erg goed uit, maar had laatst last van haar achterpootjes. Heel eventjes zakte ze er steeds doorheen. Kat-eigen snel corrigerend.
Op naar de dierenarts dus. Waar ze werd bekeken en bevoeld. Gewogen en gemeten. Jong geschat werd. De eindconclusie was een ontsteking, dus ze kreeg pijnbestrijding met ingebouwde ontstekingsremmer. Nu niet in pilvorm maar in gelvorm in een flesje met een pipetje. Ik voorzag vele worstelingen en grote trucs in ministukjes rosbief. Maar nee dit was aangenaam van smaak, had de dierenarts verzekerd, en na eerst een hooghartig afkeurend ruiken, ging het de dagen erna prima. Gewoon door haar eten gelepeld.
Haar loopje werd weer jong en kittig-kattig vrolijk. Springen was ze blijven doen. Me verbazend dat haar oortje behaard bleef, kwam na weken de bekende kaalheid ervan. Een bekend verschijnsel bij haar na de dierenarts-stress. In vroegere jaren gingen we dan weer, haar protest in onze oren, op pad en werd haar oortje verdacht van een schimmel. Nooit iets uit de kweek gekomen, dus eindconclusie: stress. Maar de kaalheid duurt lang deze keer. Zal wel met haar leeftijd te maken hebben.
Meisje Mara is bij ons geboren. Met haar broertjes. Als kittennaam, toen we nog geen keuze hadden gemaakt wie we zouden houden, noemden we haar Vlekje. Haar scheef geplaatste witte vlekje onder haar neus, is nog steeds aandoenlijk. Ter wereld gekomen op onze derde huwelijksdag. En de snel rekenende lezer nu, heeft gelijk dat we dus binnenkort 20 jaar getrouwd zijn. Een heel bijzonder cadeautje zo’n nestje van drie.
Moeder Minet zorgde goed voor ze. En nee, kittens hebben hun definitieve bontje al bij hun geboorte. Zijn dus niet kaal. Maar het lijken wel muisjes, met hun nog dichte oogjes. Ik kon er geen genoeg van krijgen ze te bekijken en observeren. En later met ze te spelen en opvoeden. Eega was ook erg in zijn nopjes. Regelmatig lag hij languit over de vloer met ze te rollebollen.
Mara, Maartje, Koekestaartje, Staartje, Paardje, je bent ons lief. Ons poezenkindeke. Wordt vervolgd.
Ouderdom komt gebreken en dat was een wijsheid van mij oma en ik denk ook van andere oma’s en opa’s en daar kunnen sommigen van ons ook al een aardig woordje van mee praten. Ook onze huisdieren krijgen steeds meer problemen. Mijn andere buren hebben inmiddels een kater die ruim de twintig gepasseerd is en nog redelijk kras.Al met al,hopen we allemaal gezond oud te worden.
Ps
Jan wanneer ga jij het levens verhaal van de Woelabukkies publiceren?
Gelukkig maar dat er iets tegen haar problemen te doen is, en dat je nu al resultaat van de behandeling ziet. Zo kan ze hopelijk nog heel wat jaartjes mee en een echt oud wijffie gaan worden. Je wilt haar toch nog zeker niet missen, daar ze een deel van jullie gezin is.
Onze magere Panter met schildklierafwijking duwen we 2x per dag een tabletje in haar bek, gast niet van harte, maar tot nu toe telkens gelukt. We kunnen nog niet merken of het al verbeterd, over 3 weken weer bloed prikken.
Ja, da’s een mooi verhaal over Mara, dat vinden ook de Woelabukkies!
Zij houden ook van huisdieren, maar vinden dat het dier ook nut moet hebben voor hun samenleving.
Zo houden zij kippen als huisdier,die zij met liefde verzorgen, daarnaast leggen de kippen weer eieren als dank. In tijden van economische achteruitgang worden er op de Markt ook kippen verkocht door de Woelabukkies. Dit om de centjes op peil te houden en alles te kunnen betalen.
De Woelabukkies zijn vegetarier en eten dus geen vlees en visproducten.
Zij houden en handelen daarentegen in kippen,koeien en schapen. Dit voor hun eerste levensbehoefte (eieren,melk,boter,kaas en wol). Met de opbrengsten van de verkoop kunnen zij dan weer grondstoffen kopen, zoals meel voor broodbakken en overige grondstoffen.Tevens verbouwen zij diverse gewassen voor de zelf consumpties ook zonodig ook voor de verkoop.
Hoewel zij niet erg handig zijn brouwen zij ook Bier en Jeneverproducten. Veelal vergeten zij hun verplichtingen voor de alcoholaccijns te vervullen, waardoor tengevolge de fiscale boete de winst weer teniet wordt gedaan.
Gelukkig gaat het allengs beter met het resultaat uit arbeid en de daaruit ontstane verplichtingen. Zij hopen binnenkort voor 65% self supporting te zijn voor hun levensbehoeften!
Tengevolge van hun onhandigheid, maken zij lange dagen. Zes dagen per week zijn zij van ‘-ochtends vroeg tot ‘-s avonds laat in touw.
De vrije zaterdag is voorlopig nog een utopie!
Zij willen graag hun onhandigheid kwijtraken.
Daarvoor hebben zij en speciaal groepje gevormd die samen met enkele handige schoonfamilieleden proberen deze problemen op te lossen.
Een goede oplossing is dat Woelabukkies zoveel mogelijk trouwen met een (handige) niet Woelabukkie, waardoor het probleem over enkele generaties is opgelost. Anderzijds geeft dit ook weer problemen omdat er partijen binnen de Woelabukkies zijn, die tegen deze oplossing zijn.
Zij vinden dat daardoor het authentieke Woelabukkie ras op termijn zal verdwijnen.Ook de kerkelijke voorganger is tegen omdat dan vreest dat de nieuwe genratie minder godvrruchtig zal zijn.
Zo ziet u maar weer dat de vooruitgang weliswaar het ene probleem oplost, maar dat andere problemen zich daardoor ook aandienen.
Intussen vergaderen de Woelabukkies verder en drinken daar een biertje bij ( “oeps”, zegt een van de Woelabukkies, “hebben wij die aangifte Alcoholaccijns nu betaald?”
Wordt vervolgd,wanneer weet ik nog niet -:)