Een levensboekje, een memorieboekje voor ruim twee jaar geleden overleden grijze prinses Lotte. Ze heeft ruim 16 jaar mogen worden, maar deze jaren vlogen om: een moment monument. Geschenk aan eega. Een greep uit dit verhaal:
“Alle hens aan dek: Lotje gaat bevallen. Met zachte hand probeerde ik haar in het kratje te krijgen. De dierenarts had immers gemaand dat we er helemaal bij moesten blijven. Zij zocht echter de duisternis in de stof die onder de bank hing. Niet gedraald en de stof kapot geknipt, een plasje bloed was al zichtbaar. En ze beviel van haar eerste, dachten we. Op de grond onder de bank. Met fluwelen handen heb ik de navelstreng, conform de boekjes, afgeknoopt met garen en doorgeknipt. En numero uno na de likbeurten van Lot zachtjes in de krat gelegd, ondertussen haar lokkend ook te komen. Haar moederinstincten waren sterker dan de behoefte aan duisternis. Uiteraard een normaal instinct, maar mocht momenteel door haar jeugd niet. Opnieuw zag ik na een kwartiertje weeën, prachtig die natuur. Numero duo werd geboren. Na de grijs-witte – een katertje bleek achteraf – kwam er een zwart-witte, een poesje als ik me niet vergis. Prachtig op de film kunnen nemen. Een geliefde, bijna tastbare herinnering. Lot die nu zelf de navelstreng doorbeet, het schoonlikken. De nageboorte. De kleintjes met hun oogjes dicht, die feilloos de tepel kunnen vinden. Beschut aan het drinken. De ontspanning en intimiteit met Lot. Serene kraamrust.
Maar waar bleef nou die derde? Half uur wachten, drie kwartier en de dierenarts bellen. In totaal zijn we drie keer op en neer gereden met Lot en haar kroost. Prikjes met weeënopwekkers. Lot liet alles gelaten over zich heen komen. Zo moe was ze van haar zware werk. Normaal gesproken een leeuwin bij de dierenarts. En ondertussen elke centimeter van ons huis doorzoekend, maar nee echt niets te vinden”.
Lees het hele verhaal in pdf en klik hieronder…
.
Ik ben toch niet supersentimenteel, maar ik kreeg op een bepaald moment ook tranen in mijn ogen. Een ontroerend monument!. En zoals al eerder gezegd: mijn persoonlijke favoriet was de aandoenlijke foto van eega op de grond met de kittens. Al was het staatsieportret ook schitterend..
Hallo Peter, Gelukt dus om de ontroering bij de lezer te krijgen! Mooier compliment is er niet. En jullie hebben ook regelmatig voor haar gezorgd.
LOL ja die eega op de grond… 🙂 Geweldig hè?
Zo’n prachtig herinneringsboekje Loes!!!! Lotte was echt als een kind voor jullie, zo liefdevol en mooi en vriendelijk gingen jullie met haar om !!! Prachtig geschreven, regelrecht uit het hart !!! En wat een geweldig mooie herinnering is het zo geworden !!! Kreeg er tranen van in m’n ogen en ik was er diep ontroerd door !! Wat een pracht mensen zijn jullie toch !!!! xxx Linda
Dank Linda, helaas leven huisdieren niet zo lang dus dat is jammer. Dank voor je enthousiasme en je ontroering. Zo heeft zij ons ook beroerd. Dus mijn schrijven gelukt!
Ja,ik heb dat boekje mogen lezen en het was een mooi,hoe zou je het moeten zeggen?,een soort van memoriam. Heel treffend en mooi.
Dank Geert, ja in Memoriam Lotte treffend ja!