Op mijn 13de verjaardag werd er ’s morgens bij het opstaan geheimzinnig gefluisterd op de trap. Ik mocht niet uit mijn slaapkamer komen tot het sein werd gegeven. Dat verhoogde wel mijn feestvreugde. Sowieso waren de verjaardagen bij ons thuis altijd reden voor feestelijkheid en stond ik nu in het middelpunt.

De feestelijke spanning steeg en toen ik toestemming kreeg de deur te openen om naar beneden te komen was ik heel erg blij verrast. Overal hingen klein uitgeknipte  en met plakband opgehangen briefjes met een 13 erop! De trap hing er vol mee. Jee dat dit een bijzondere leeftijd was wist ik zelf al wel. Ervan verzekerd dat ik de wijsheid al in pacht had. Hunkerend naar groter groeien. En ja een 13-jarige laat haar kindertijd achter zich. Maar dat mijn moeder dit accentueerde en erkende raakte me heel erg.

Tussen servet en tafellaken

Na een, denk ik wel, feestelijk ontbijt benoemde mijn vader mijn leeftijd als: ‘tussen servet en tafellaken’. Dat was een flinke domper, want ik voelde me al bijna volwassen. En deze uitdrukking hoorde ik voor het eerst. Maar begreep ik direct. Om precies te zijn zei hij: ‘te groot voor het servet en te klein voor het tafellaken’.

Nu een behoorlijk aantal decennia later leef ik weer in zo’n tussenfase. De overgang ruim gepasseerd, mijn mijlpaal 65 jaar ook alweer achter de rug en óp naar mijn pensioen. Wanneer ben je precies een bejaarde? Ik voel me nog lang geen oudere en zeker geen bejaarde. Dus opnieuw tussen servet en tafellaken. Al klinkt in dit geval het tafellaken als tijdspanne niet direct zo aanlokkelijk als toen ik 13 werd. Bejaard zijn, oftewel een beter woord: ‘oudere’, geeft mij toch associaties als uitgerangeerd en seniel. Al doet de reclame tegenwoordig anders geloven. Spotjes van actieve middelbaren bij een traplift. Hoe zot kun je het hebben om de eeuwige jeugd te benadrukken?

Tussenfase

Al die fases en tussenfases! Ik heb er al zoveel beleefd en doorleefd, dit kan er ook wel bij. Kom je zo ongeschonden mogelijk uit de ene fase – lik je je gebutste ziel en wonden – rol je als vanzelf in de volgende fase. En dan zit je dus in een tussenfase. De ene keer met meer enthousiasme de toekomst begroetend dan de andere keer.

In deze tussenfase van nu concludeer ik dan toch maar dat ik een ‘servet’ jongere oudere ben… Ik blijf hier voorlopig even in hangen. Kom later maar: hoewel wijs en ervaren, verwassen en gerimpeld maar oh zo vertrouwd en geliefd tafellaken!