Proberen

Proberen

“Wie probeert, leert” meldde het 4-jarige nichtje van een goede bekende van mij laatst. Hij heeft het tot zijn devies gemaakt. Daar zit zoveel wijsheid in. En dat van een 4-jarig meisje. Van kinderen kun je als volwassene vaak veel leren. Luister maar eens goed naar ze. Het liefst zonder vooroordeel. Want dat doen zij ook. En ook opvoedpogingen dan even vergeten. Ze staan nog puur in het leven, zonder extra ballast.

Zo kreeg ik vorig jaar, na het overlijden van eega Jan, een tekening  van een kleuter van toen 5 jaar. Deze hangt nog altijd op mijn deur te pronken. Vermindert zozeer mijn verdriet! Zij wilde me duidelijk troosten en had haar verdriet om haar toen onlangs overleden kat getekend. Met zelfs een poging tot een rolstoel met een wit schaapje erboven. Bijna onzichtbaar. En heel prozaïsch had ze ook het fruit en de Spa, die ik weleens bij haar ouders bestelde, getekend. Het leven gaat uiteindelijk verder.

Snelkookpan

Lees verder

Dierengevoel

Dierengevoel

Laatst liep ik mijn dagelijkse rondje park met een goede bekende. Het gesprek kwam op onze vele nieuwe wijkdieren op de dierenweide. Nieuw elan en ontzettende bezoekerstrekker. En hij opperde dat dieren geen gevoel hebben. Net als broodfokkers of een aantal veehouders, de goede niet te na gesproken.

Mensen zonder huisdieren denken dit wel vaker. Maar ooit verknocht geraakt aan je kat of hond, weet je toch echt wel hoe je huisdier zich voelt. Jaja dieren hebben ook hun stemmingen.

Chaggi katten

Zo is eega verknocht aan ons schilderij van Jacob Kanbier: heerlijk chagrijnige katten, met nog kringeltjes boosheid boven hun koppies. Eega moest en zou dit schilderij kopen. Het hangt nu te pronken in de traphal. Veelzeggende echt naar beneden gerichte boze bekkies ook. Lees verder

Vakantievrijheid?

Meer dan twee hele weken vakantie. En wat voor mooi weer hebben we gehad tot vrijdag jongstleden hier in de Lage landen. Vrijdag trad de herfst in. Met de zondvloed. Dat is waar. Maar past uitstekend na de zonnige zorgeloze zomertemperaturen. Toch? Richting nieuw seizoen. En wie weet nog een paar dagen Indian Summer?

Vakantie, Achterhoek, vakantiepoesMinstens al twee jaar hebben we  geen vakantievrijheid geproefd. Behalve dan heel af en toe een weekend weg. Niet dat vakantie noodzakelijk is, een mens heeft er geen recht op vind ik. Een mens heeft af en toe het voorrecht op vakantie te gaan. Nog altijd bijzonder vind ik. Nu poesloos kunnen we weer gaan en staan waar we willen. En tot nu kwam dat er nog niet van.

Sociale vakantie

In onze geliefde Achterhoek hebben eega en ik een week vertoefd. Een meer dan gezellige sociale vakantie. Daar waar ik een belangrijk deel van mijn jeugd ben opgegroeid als Mokumse. Met ons Mokums gezin. En ieder verder is achtergebleven van het gezin. En ik dus nu gezinsgeneugten heb opgesnoven. Plus hernieuwde kennismaking van het ouwe getrouwe landschap met haar vriendelijke en gastvrije bewoners. Een tekst waardig voor een vakantiefolder. Een minder jachtig tempo en geen files. Wat een opluchting!

Met wat onrustig zoeken op nieuwgebouwde wegen kwamen we toch wel waar we wezen moesten. Al was het soms met onze vrienden op achteraf weggetjes via altijd adembenemend Montferland. Want ja voor iets adembenemends moet je van de gebaande wegen af, ook al is het per ongeluk door een haperende Tom Tom.

Vakantiepoes

De eerste dag al liep er een net volwassen poesje door onze tuin van ons huisje. Aandoenlijk smekend om een aai en een hapje eten. Kobus, gedoopt naar ons favoriete restaurant aldaar, ving allerbeminnelijkst de stukjes ham en kaas verrassenderwijs tussen haar voorpootjes! De volgende dag dus op pad voor kattenvoer. Wij hadden een vakantiepoes.

Bij navraag bleek het een boerderijkat uit de omgeving. Dus konden we Kobus of geslachtsvriendelijker: Jakoba helaas niet adopteren. Aldus poesloos weer vertrokken met nog een hele week in het verschiet. Waar we nu de laatste dag van beleven. Een bewogen week, maar met steeds opnieuw rust en balans en dat luilekkerende gevoel dat dan wel eindelijk eens mág! Zonder schuldgevoel: vakantievrijheid. Inmiddels onze agenda’s geraadpleegd voor aankomende week: ook die staat alweer volgeschreven tot ons geluk. Lekker weer in een andere flow. Bye vakantievrijheid? “De dag zachtjes oppakken”, zou mijn Pa als advies geven. Tegenstribbelend toch wel zin in!

Acceptatie

“Zet je wonden om in wijsheid”: één van de Dagelijkse Gedachten van afgelopen week. Een quote van Oprah Winfrey. Dé levende legende die dit beoefent. Die wonden dagelijks inzet als wijsheid. Die de transformatie heeft gemaakt. Maar of je daarmee acceptatie bereikt van die wonden?

acceptatie, wijsheid, fluctuerendWonden – of deftiger gezegd trauma’s – kunnen je op velerlei wijzen worden toegebracht. Wat dacht je van de 20-koppige politie-inval in je huis als jongere voor vermeende wandaden van je broer, waarover ik onlangs las? Of juist het najagen van een droom die een droom moet blijven? Met een kinderrijke maatschappij is het uitblijven van deze droom toch echt een wond. Een diepe en wel levenslang.

Besloot ik wijs te worden

Na mijn veertigste en helaas definitief kinderloos, besloot ik wijs te worden. Kun je dat besluiten? Ik deed een poging. Een wijze gerimpelde dame, gelouterd door het leven. In de veronderstelling dat er uiteraard acceptatie kwam voor onze kinderloosheid. En zowaar! Na enkele jaren zwoegen met zware gevoelens en met hulp dit probleem verwerkt te hebben had ik het geaccepteerd. En deed noeste pogingen wijs te worden.

Toch, op onverwachte momenten, werd de wond weer aangeraakt. Ook jaren later nog. Levenslange acceptatie werd een illusie. Elke keer opnieuw, al genoot ik optimaal van de goede rustiger jaren. Want ja die waren er ook. Nu, ruim vierenhalve maand na het overlijden van onze Mara, begint er gelukkig ook weer acceptatie te komen. Ons laatste poezenkindeke. Al blijft het huis leeg. Tergend leeg. En gedenken we aanstaande maandag ook nog de sterfdag van Minet (2006), de moeder van Mara. En dinsdag die van Lotte (2013) haar vriendinnetje en bijna-zusje.

Acceptatie

Na zware maanden is de acceptatie om Mara zodanig dat ik weer blijdschap kan voelen. Om het mooie weer; de temp is toch heerlijk stabiel en die korte regenbuien toch zomerse bewatering voor de tuin? Om leuke vriendschappen. Om onverwachte ontmoetingen of zomaar een goud-van-oud liedje op de radio.

Acceptatie is een groot goed, maar fluctuerend in de tijd. Geen gegeven. Geen vast gegeven. Een golfbeweging. Steeds een laagje dieper verwerken. En met die wijsheid gaat het ook vast lukken… Ooit.

Poesloos Mara

Door de columns van de afgelopen zes weken heen heb ik het trieste nieuws van het overlijden van ons poezenkindeke Mara al heen gevlochten. En de goede verstaander heeft maar een half woord nodig. Inderdaad: sinds 15 maart jl. zijn wij poesloos Mara.

Poesloos Mara, laatste daagjes, 20 jaarAch het is maar een dier, hoor je huisdierloze mensen denken. Maar die kennen onze band niet met onze poezen. Mede door ons helaas uitblijven van kinderen. De laatste van ons drietal is ingeslapen. Maar wel voor een poes op superbejaarde leeftijd: 20 jaar en 5 daagjes is ons koekenstaartje geworden. Onze poepchinees.

Al vaker is ze hier voorbij gekomen en heb ik verhalen over haar verteld. Zoals tijdens haar 16-jarige verjaardag: *Klik*  Toen onze grijze prinses Lotte nog leefde. Niet op de hoogte dat Lotte op 1 augustus dat jaar haar finale prikje nodig had.

Poesloos Mara

Dit keer een finaal prikje waarna we nu op 15 maart poesloos Mara zijn geworden. Zo’n moeilijk moment dat we goed hebben doorgesproken met de dierenarts. Op vrijdag 10 maart – haar 20ste verjaardag – werd ze minnetjes. Althans ik vertrouwde het niet helemaal. De dierenarts gebeld en daar ze bekend was met nierproblemen besloten haar artrosedrankje/ pijnstiller dat nierfalen zou kunnen aanwakkeren een weekend lang niet te geven.

Ze beterde niet en maandag werd er bloed geprikt. Haar niertjes bleken nog redelijk in orde en de volgende dag zou met het overgebleven bloed haar leverfunctie getest worden. De uitslag was zodanig slecht dat we gezamenlijk tot een echo hebben besloten. Er was nog een kans op een ontsteking van de galwegen en dat zou behandelbaar zijn.

Nog één dagje

Helaas bleken er levertumoren te zitten en was haar maagwand verdikt wat ook op maligne wees. Vandaar dat ze zo ziek oogde. Maartje was verschrikkelijk misselijk. Inmiddels at en dronk ze niet meer. Een veeg teken aan de wand. We overlegden met de dierenarts. Je wilt het beste voor je poezenkindeke. We zouden haar nog één dagje meenemen naar huis. Wel na een pijnprikje en prikje prednison.

Ze leefde zodanig op dat ze de horde bank plus op de hoge rugleuning springen met gemak nam. Bedelend – zoals haar gewoonte was – om kriebeltjes van baasje in deze positie. Het was de laatste keer dat zij deze normale exercitie uitvoerde. Waar we gewoonlijk niet bij stilstonden. Dat bij Mara hoorde. Waar door eega altijd gehoor aan gegeven werd.

Na een half doorwaakte nacht, waarbij zij nog op mijn zij had liggen slapen, zo gezellig, ging ze om 6 uur ’s ochtends naar beneden. Ik ook. Ze sprong nog op mijn benen. Genoeglijk hebben we anderhalf uur zo gelegen. En toen ze op haar lievelingsplek onder de salontafel ging liggen ben ik mijn bed maar weer gaan opzoeken.

Onwezenlijke dag

Poesloos Mara, 20 jarige poesDie dag was een rare dag. Een onwezenlijke dag. Buuf die met tranen nog even afscheid kwam nemen. Ze had het door. Elke keer weer als ik een foto van haar nam keek ze mooi in de camera. Ontsloot haar slapende oogjes. Maar de aangeboden snoepjes hoefde ze ook niet meer. Ze leek niet echt pijn te hebben, maar ja huisdieren tonen niet snel pijn. Ze was wel ziek en misselijk. Haar slikkende tongetje verraadde dat. De dag kroop voorbij en snelde voorbij. Intense samenballing van emotie. Om 17 uur zou de dierenarts langs komen. Thuis in haar eigen omgeving. We waren er klaar voor. Hoewel kun je daar klaar voor zijn?

Eega was al thuis vóór de dierenarts. Extra aaitjes. We hebben wat gepraat en ik had op één kaars na al heel wat kaarsen branden. De dierenarts tikte zachtjes tegen haar achterkantje op mijn verzoek waardoor ik haar onder de salontafel vandaan kon tillen. Wat was ze in korte tijd vermagerd. Ik tilde haar op haar troon op de bank. Een kussen met twee opgevouwen plaids. Haar tweede lievelingsplek.

Ze keek me nog even indringend aan en ik knikte dat het goed was. De spuit werd klaargemaakt. Als reflex probeerde ze nog een halfslachtige poging om van haar troon te springen, maar was met één vinger tegen te houden. En ja ze werd heel snel slap. Binnen de vijf minuutjes luisterde de dierenarts of haar hartje nog klopte maar dat was al niet meer zo. Ik stak de overgebleven kaars aan. De dierenarts zei: mooi gebaar, de cirkel is rond. Hier geboren hier overleden. Ik bleef maar aaien. Nog net niet poesloos Mara… Of toch wel?

NB: Lotte’s in memoriam boekje om háár bijzondere leven te gedenken en hier te klikken voor pdf.