Categorie archieven: katten

Opruimwoede

Geplaatst op door
4

Een nieuwe lente een nieuw geluid. De lente begon bij ons met opruimwoede. Nou kunnen we ons daarin de komende weken nog wel uitleven, want vele hoeken, hoekjes en kasten zijn totaal dichtgeslibt.

Opruimwoede, rouw, opgeruimd hoofdHet begon met de volgestapelde bedekselde boxen verbandmiddelen van eega. Die hoeken kunnen leeg! De apotheek werd al meer overdadig met de bestellingen. Of was het de huisarts? Met als gevolg dat toen de wondjes van het akelig open been van eega na een maand zwachtelen weer netjes waren toegegroeid er een enorme stapel nog te gebruiken over was.

De apotheek vernietigt zelfs nieuwe verpakkingen medicijnen die over de toonbank zijn gegaan dus daar hoef je het niet heen te brengen. Na enige telefoontjes bleek wondverpleegkundige gelukkig graag een extra voorraadje te hebben. Dus gul geschonken.

Dichtslibben

Na ook nog ziekenhuisopname eega slibben de dozen medicijnen echt dicht. Een oplossing hebben we hier nog niet echt voor gevonden, want voorraad blijft belangrijk. De apotheek blijkt vaak zo zuinig in te kopen dat je dan weer dagen moet wachten op je bestelling.

En nu poezenkindeke Mara helaas is overleden een maand geleden slaat de opruimwoede echt toe. Voer, dieetvoer, medicijnen, snoepjes, Feliway (rustgeurtje) in een tas verzameld en met uiterst zwaar gemoed naar het dierenasiel gebracht, die medewerkers heeft die alles op dat gebied kunnen gebruiken. De nalatenschap van 20 hele jaren en 5 daagjes kameraadschap en liefde, een derde van mijn leven, in slechts één papieren tasje. Ook dat hoort bij rouwen.

Opruimwoede

Mijn zware gemoed tijdens dit ritueeltje leek te zware vormen aan te nemen en bleek alras longontsteking. Pfoe hee ik ging eega achterna, maar gelukkig zonder opname. Nu aan de beterende hand gelukkig maar ook weer onverdoofd een poliep uit mijn baarmoeder verwijderd. Een zwaar pijnlijke aangelegenheid. 2017 is echt niet ons jaar. Hopen op betere voortgang vanaf nu bezweer ik!

En met die bezwering weer opruimwoede. Je moet ergens beginnen. Dus eega beneden en ik boven. Tassen vol verscheurde te oude administratie. Maar ook pareltjes van ontdekkingen! Zoals foto zakenpartner en hoogtepunten uit vervlogen jaren gebundeld. Om even bij weg te mijmeren. En ook deze dag te willen eindigen met een opgeruimd hoofd na de opruimwoede!

Challenge

Geplaatst op door
6

Ook al uitgedaagd tot een challenge? Op FaceBook momenteel zeer actueel en ja ik ben er ingetrapt. Een ware geheime rage. Je komt er vanzelf achter als je regelmatig – of zo nu en dan – op FaceBook zit en plichtsgetrouw liked. Om maar weer een Engels woord te gebruiken. Ik heb me laten verleiden en doe mee. Deze is echt leuk! Al had ik er in eerste instantie een hard hoofd in. En dacht: moet dit nou?

Challenge, uitdaging, spelletjes, De letterlijke vertaling van challenge is uitdaging. Maar het komt dus neer op spelletjes spelen. Leuke of soms moeilijke spelletjes spelen. En over die op FaceBook houd ik mijn lippen stijf gesloten. De uitdaging enkele jaren geleden om de kleur van je bh in een geheim bericht te plaatsen op FaceBook tijdens de borstkankerweek was ook erg leuk. Uiteraard alleen bedoeld voor vrouwen. En mannen snapten niets van die opgedoken berichten. Tot ze uit hun lijden werden verlost door hun eventuele partner.

Online spelletjes

Verder hou ik helemaal niet van online spelletjes. Heb ook elke uitnodiging ervoor op FB uitgezet. Al was het wel grappig te zien hoeveel tijd mijn vrienden ermee bezig zijn. Nu dus in zalige onwetendheid daarover. Al heb ik in de beginjaren op de computer, toen FB en zelfs online nog niet bestond, regelmatig patience gespeeld. En eega en ik er zelfs een waar wedstrijdje van maakten.

Ten tijde (2005) dat poes Minet was overleden, de moeder van ons helaas onlangs overgegane 20-jarige bes Mara, hadden eega en ik een spel ontdekt via SeniorWeb. Als middelbare dochter had ik me om mijn moeder te helpen daarbij aangemeld. Ecky heette het vermaledijde spel. Maar het werd al meer frustrerend om het meisje Ecky te laten ophouden met haar gehuil. Dat bleek ook de bedoeling meldde hun helpdesk. Pff met die challenge snel opgehouden. Het gewone dagelijkse leven levert al genoeg frust.

Bizarre challenge

Daarnet stuitte ik op een heel ander soort bizarre challenge. Te bizar om niet te vermelden. Slow cooking in de afwasmachine. Wat? Daar moest ik het mijne van weten… Met overdreven enthousiast filmpje dat toont hoe je kunt afwassen én tegelijk kunt koken in je afwasmachine. Deze uitdaging laat ik aan me voorbij trekken, maar gekeken heb ik wel: *Klik*  Vertel me je ervaringen als je de handschoen opneemt! Of was het een geslaagde 1 april grap?

Kattige samenwerking

Geplaatst op door
4

Al eerder heb ik verhaald over onze kat Mara en haar kattige samenwerking. Net als haar moeder Minet wil ze nog weleens een lel uitdelen. Al is ze milder dan haar overleden moeder. En is het mogelijk dat ze met ingetrokken nageltjes een tik uitdeelt.  Een kleine voorwaarschuwing of een lieve aanmoediging. Soms staan haar nageltjes uit. Het is net in welke stemming ze is. Of in welke stemming wij zijn. Je weet het nooit bij poezen.

kattige samenwerking, kattensamenwerking, oude besMara wordt 10 maart aanstaande al 20 jaar jong! Een hele leeftijd voor een kattenbeest. En ze blijft boeien. Want juist zo’n oud besje dat hier ten huize zelfs is geboren, is totaal met ons vergroeid. Ze kent elke gewoonte en vaak heb ik niet eens meteen door dat ze weer heerlijk op mijn schoot is gekropen. Voor warmte, troost of steun. Van haar naar mij of juist andersom? Al heeft ze met onze overleden Lotte, haar vriendinnetje, nooit zo’n innige verhouding gehad als hier op de foto.

Monster zonder –tje erachter

Eega begint gelukkig wat op te knappen en Mara vindt haar rust weer. De dondersteen heeft me menige slaap doen ontberen. In de zorgelijke tijden dat ik er al zo weinig van kreeg. En ja dan vond ik haar een monster zonder –tje erachter. Maar ook zij miste baasje, kon ik bedenken in rustiger tijden.

Katten groeien – figuurlijk gezien – tijdens hun leven. Net als mensen die uit zijn op persoonlijke groei. Levenslange persoonlijke ontwikkeling. Zoals gewenst en nagestreefd op dit hectische westelijke halfrond. We groeien wat af. IJverig trachtend in narigheid een les te zien die we moeten leren. Al heb je er portretten bij die alleen van snerende samenwerking houden. Die ik minder waardeer.

Als oude bes slaapt Mara uiteraard veel. Afgelopen jaar hebben we een modus gevonden in haar kattige samenwerking om mij van mijn slaap te beroven. Met aanhoudend snorharen-geprik in mijn wang.

Kattige samenwerking

Zo neem ik nu haar favo mousse (Gourmet Gold voor de geïnteresseerde) mee naar de slaapkamer en lepel dit in een bakje voor we gaan slapen. Ze stort zich erop alsof ze geen eten krijgt. En eet door ook als het licht uitgaat. Om daarna op mijn zij te springen. Maar ja ik moet mij ook wel weer eens omdraaien. Doof als ze is, is een gesproken woord geen aanrader. En sprong zij in haar jonge jaren bij elke willekeurige beweging schrikkerig direct van ons bed, nu doen we dat anders.

Ik beweeg mij zachtjes zodat ze wakker wordt en van lig- naar zitstand gaat. In het donker nog een heel voorzichtige onderneming. Maar is niet veel beweging voor nodig. Daarna rol ik me zo langzaam om dat ze kan meebewegen. Pootje voor pootje. Tot de slaapstand bij beiden omgedraaid weer intreedt. Een vervolg op vorig jaar mei: *Klik* Haar persoonlijke groei, hier neergetoetst. Onze kattige samenwerking… Onze prachtige kattensamenwerking.

Gedenkdagen

Geplaatst op door
2

Opeens trof het me: twee van onze poezen zijn een dag na elkaar gestorven. Niet letterlijk want Minet tien jaar geleden en Lotte één dag later drie jaar geleden. Van die onbestemde dagen, waarop ik niet precies weet wat ik moet. Waarop ik terugdenk, want ja ze waren toch een beetje onze kindekes, in ieder geval huisgenoten. Of diergenoten, net hoe je het wil zeggen.

gedenkdagen, ijsje, proost, verdrietOp Minet’s dag heb ik ’s avonds voor eega en mij een ijsje gehaald. Zie het als een gedenkijsje. En de dag erna op Lotte’s sterfdag hebben we geproost op haar foto. Herinneringen ophalen doen we zo af en toe zeker. Het hele jaar door.

Gedenkdagen zijn niet altijd zo makkelijk. Onbewust werkt het toch door. Alleen herinneringen ophalen is ook prima. En je dierbare blijft toch een plekje in je hart behouden. Althans bij mij wel. Ik denk voor veel mensen. Soms is een blik of enkel woord voldoende om vorm te geven aan zo’n dag. En ieder doet het op zijn of haar eigen manier.  En dat is goed.

Zolang je je verdriet niet onderdrukt en er bij stilstaat is elke uiting uitstekend. Hoewel een ritueel nogal eens kan helpen. En dat kan zowel in het klein als in het groot.

Herman Brood’s tiende gedenkdag was aanleiding voor een flinke documentaire. Een mooie documentaire. Hij was dan ook een publiek persoon. Maar ik zie me nog geen documentaire maken over het leven van onze poezen. Klein of groot het maakt niet uit. Al heb ik ter memorie wel een boekje geschreven voor eega over onze en vooral zijn Lotje. (Zie tab boekje en e-book op deze site) Een fijn document.

Gedenkdagen: er zijn de nationale gedenkdagen en er zijn dagen dat je je dierbaren herdenkt. Allemaal vragen ze erom om even of langer bij stil te staan. Om je verdriet, je gemis, je rouw vorm te geven. Je dierbaren zijn het waard!

Samenwerking

Geplaatst op door
5

Kun je samenwerken met een kat? Nou met onze Mara wel! Prima samenwerking over het algemeen. Behalve uiteraard als ze te opdringerig wordt. Maar dat komt niet vaak meer voor.

samenwerking, katten, intelligentIk was er min of meer van overtuigd dat er met een poes geen echte samenwerking mogelijk was. Door de zelfstandige, oftewel soms nuffige, houding van haar. Tot ik in contact kwam met een kattenfluisteraar. Alweer jaren geleden. Die beweerde dat een kat wel degelijk de wil heeft tot samenwerken. En toen ik haar met veel moed, beleid en trouw en héél veel geduld, haar tepelsucken heb kunnen afleren, was ik overtuigd. *Klik*

Wat? Tepelsucken? Ik bedoel daarmee dat ze een tijdje de onwijze gewoonte had aangenomen, bij onrust haar tepeltjes tot bloedens toe te likken. Zo triest. En er kwamen allemaal korstjes op. De kattenvariant, vermoed ik, van in je arm willen snijden. Zelfbeschadiging met apart geluksgevoel.

Mara vond ook een bijzondere oplossing voor het afleren van een nieuwe gewoonte van haar, om ’s nachts op mijn hoofdkussen te gaan liggen, en dan met haar snorharen in mijn wang te prikken. In mijn slaap sloeg ik dan vermeende muggen of vliegen van mijn hoofd. Maar het waren de snorharen van Mara. Ik was nog eens bang dat ze van schrik eens in mijn ogen zou slaan.

Afleren dus. Nou ben ik in mijn slaap gestoord, niet altijd de meest tactische. Dus gromde ik haar naar mijn voeten. Slimme Mara bedacht een alternatief: ze ging languit bovenop mijn zijkant liggen! En dat was een slimme zet, want beiden tevreden. En op deze manier brengen we lange nachten door.

Ook ’s ochtends hebben we rituelen die vast staan. Ik aan de koffie en zij gelukzalig op mijn benen. Maar alras dient er nieuwe koffie te komen en sprong ze eerder op de grond. Echter, als hoogbejaarde, blijkt het veel handiger gewoon naast me op de bank te gaan zitten wachten. Ze weet toch wel dat ik dan uiterst behoedzaam weer ga zitten. Zodat ze minder hoeft te springen en gewoon kan afwachten.

En zo verrast ze me nog steeds met haar intelligentie. Met haar aanpassen. Met haar samenwerking… Al vermoed ik dat haar ouderdomsschreeuwen niet af te leren is. Wie past zich nu aan, aan wie?