Opeens trof het me: twee van onze poezen zijn een dag na elkaar gestorven. Niet letterlijk want Minet tien jaar geleden en Lotte één dag later drie jaar geleden. Van die onbestemde dagen, waarop ik niet precies weet wat ik moet. Waarop ik terugdenk, want ja ze waren toch een beetje onze kindekes, in ieder geval huisgenoten. Of diergenoten, net hoe je het wil zeggen.

Op Minet’s dag heb ik ’s avonds voor eega en mij een ijsje gehaald. Zie het als een gedenkijsje. En de dag erna op Lotte’s sterfdag hebben we geproost op haar foto. Herinneringen ophalen doen we zo af en toe zeker. Het hele jaar door.

Gedenkdagen zijn niet altijd zo makkelijk. Onbewust werkt het toch door. Alleen herinneringen ophalen is ook prima. En je dierbare blijft toch een plekje in je hart behouden. Althans bij mij wel. Ik denk voor veel mensen. Soms is een blik of enkel woord voldoende om vorm te geven aan zo’n dag. En ieder doet het op zijn of haar eigen manier.  En dat is goed.

Zolang je je verdriet niet onderdrukt en er bij stilstaat is elke uiting uitstekend. Hoewel een ritueel nogal eens kan helpen. En dat kan zowel in het klein als in het groot.

Herman Brood’s tiende gedenkdag was aanleiding voor een flinke documentaire. Een mooie documentaire. Hij was dan ook een publiek persoon. Maar ik zie me nog geen documentaire maken over het leven van onze poezen. Klein of groot het maakt niet uit. Al heb ik ter memorie wel een boekje geschreven voor eega over onze en vooral zijn Lotje. (Zie tab boekje en e-book op deze site) Een fijn document.

Gedenkdagen: er zijn de nationale gedenkdagen en er zijn dagen dat je je dierbaren herdenkt. Allemaal vragen ze erom om even of langer bij stil te staan. Om je verdriet, je gemis, je rouw vorm te geven. Je dierbaren zijn het waard!