En dan nu echt de officiële 75^ste column! Daarnaast heb ik nog wel wat aan schrijverij gedaan, maar in de reeks is het echt de 75^ste. Ga me nu niet op de vingers tikken, dat er hier nog net geen 75 zijn gepubliceerd, want de beginperiode was, volgens mij, niet helemaal publiceerbaar. Of wilde je niet stiekem gaan tellen?

De titel is hier Lotte en ja de oplettende lezer heeft al gezien dat ons poezenkindeke van net 16 jaar helaas en onverwacht ernstig ziek is geworden. We hebben haar dan ook laten inslapen. Precies vandaag één maand geleden. Met in het verschiet vele behandelingen en maar een levensverwachting van enkele weekjes, hebben we dit besluit in liefde voor haar genomen. Ik vind het wel mooi om hier een monumentje voor haar op te richten. Een jubileummoment kan niet beter gebruikt worden dan voor haar, ons poezenkindeke, die we zo lang bij ons mochten hebben.

Onze grijze prinses was, oh wat pijnlijk om was te moeten schrijven, in plaats van is, behalve uitzonderlijk mooi ook heel erg charmant. Bescheiden en rustig. Soms tegen het angstige aan. Hoewel ze steeds meer vertrouwen kreeg in de loop van haar leven. Ze is opgegroeid met onze poes Mara  van ruim 16, enkele maandjes ouder dus. Die twee leken niet erg veel met elkaar te hebben, maar als je goed keek, letten ze bijzonder op elkaar. Deden elkaar na en Mara wilde nog weleens Lotte wat te schrikken geven, als ze weer onterecht ergens van schrok. Plagerij tussen vriendinnetjes. En Lot mocht best wat stoerder worden.

Zo sprintte ze de tuin in of naar zolder, als de bel ging. Als het bezoek eenmaal rustig gezeten was, kwam ze weer tevoorschijn. Maar bij drie of meer personen liet ze zich zelden zien. De overbekende stofzuiger was natuurlijk ook om bang van te worden. Maar Lot had ook angst voor de oven, als die eenmaal ging afkoelen (blazen voor haar), de luchtreiniger en de afzuigkap. Daar waren we aan gewend en zetten haar bakje voer op zo’n moment wat verderop. Dat hielp haar.

Tot een jaar of wat geleden kon ze echter ook vaak met ‘cadeautjes’ thuis komen. Dat was haar stoere kant. Ooit hebben we haar moeten storen tijdens de jacht omdat het tijd was voor een jaarlijkse inenting bij de dierenarts. Nog maanden heeft ze op alles wat haar schrik aanjoeg, gereageerd met een diep en luid gebrom. Dat was ze niet zomaar vergeten. Tot het uitdoofde.

Tot enkele weken voor haar overlijden, had ze ook hele speelse buien: met een goed getimede sprong ging ze de boom in, klauwend de hoogte in, hoger dan Mara kon. En dan met een vrolijk en stoer koppie weer de kamer in sprinten. En nog eens, en nog eens. En daarna, kat-eigen, stoïcijns kijken van: niets bijzonders!

Als te jonge moeder, meer dan 15 jaar geleden, groeide ze heel zorgzaam in haar moederrol. Al overviel het eerste kitten haar, die ze plompverloren diep verscholen in de zolderkast, heeft geworpen. Zolderkatje meldde zich gelukkig, luid piepend, heel veel uurtjes later. Het nestje van drie werden, dankzij haar, erg leuke poezen. 

Haar allercharmantste manier om, als een dame, met één voorpootje in de lucht stil te zitten als een beeldje! Haar stilletjes troosten door ongemerkt op schoot te zijn gekropen. Haar rustig afwachten als ik een boterham at, en er altijd wel een stukje voor haar bij was. ’s Avonds bij het avondeten beheerst wachten of er ook een stukje vlees voor haar in zat. Op afstand. Nooit opdringerig of bedelend. Haar gewoonte om zich terug te trekken op zolder en met een klok in haar binnenste, om 15 uur haar de trap af horen trippelen, om buiten in de tuin haar behoefte te doen. Tegen 18 uur draalde ze in rondjes in de keuken om eten te krijgen. Zo beheerst, zo bescheiden, zo rustig, zo charmant, zo… Lotte! Mara, baasje en ik missen Lotje ontzettend. Hoeveel kan ik nauwelijks beschrijven. Vandaar mijn dubbellange jubileum monumentje voor onze schattekat!