Nachtmerrie

Geplaatst op door

Nachtmerrie

Een maandje of wat na mijn laatste blog ‘Medeleven’ kwamen we in een nieuwe nachtmerrie, oftewel heksenketel oftewel rollercoaster terecht. Wat de Apocalyps en ultieme feestelijke afsluiting had moeten worden, van negen hele maanden zware hyperbare zuurstoftherapie van eega’s inmiddels geheelde hielwond, werd een nachtmerrie. We hadden zelfs de thuiszorg al bedankt en afgesloten met een toepasselijk beeld van zorgende handen. Deze rollercoaster begon op maandag 13 december.

Als saillant detail was de vorm waarin eega’s superklein geheelde wondje een lief klein roze hartje geworden. Een buitengewoon prachtig symbool van een nieuw begin. Namelijk orthopedische schoenen. Want de wond diende beschermd te worden met een gat ter grootte van de wond, in de hak van de schoen. Waardoor zijn hiel zou steunen op de randen. En de tere jonge celletjes van de geheelde wond niet verstoord zouden worden verder stevig te worden. Normaal gesproken zijn orthopedische schoenen niet begerenswaardig maar in dit geval wel.

Maandag 13 december

In de middag was er maar liefst een heel team van vier man sterk bij elkaar geroepen. Ik was erbij. Er zou een mal gemaakt worden voor de orthopedische schoenen.

De gipsmeester zaagde met rake sneden in de zijkanten van het gips. Hij wikkelde de onderliggende zwachtels af. Zijn gezicht werd zeer serieus en wat we zagen, tergde elke voorstelling: het lieve kleine roze hartje was nu een grote wond met wondvochtdraden naar beneden lopend. Hij maakte de wond schoon en de arts werd erbij geroepen. Het team van vier man en wij hielden de adem in. De vrouwelijke arts ging met een pincet in de wond en werd almaar serieuzer: de pincet stootte niet als tegen een tand tegen het hielbot, maar er dwars doorheen.

Infectie in bot

“Rot hout” noemde zijn behandelend verpleegkundig specialist het later. Het vonnis werd razendsnel gesteld: amputatie. Als een infectie tot in het bot is doorgedrongen is er geen andere mogelijkheid meer. Al die negen maanden was eega deze dans nog ontsprongen, maar nu niet meer. Deze zware maanden van behandeling, stilzitten, hoop en elke dag taxivervoer voor niks geweest.

Ze lieten ons even alleen en huilend en aangedaan leunde ik tegen de borst van eega op de behandeltafel. Verwezen zijn oor aaiend.

Hij mocht nog een nachtje naar huis, maar bij klachten in de nacht zou hij per ambulance naar het ziekenhuis moeten. Daarop besloten we huilend dat eega maar meteen moest worden opgenomen. Antibiotica per infuus werken sneller en beter.

Triviale zorgen

Razendsnel werd hij per brancard naar het hoofdgebouw vervoerd. Zelf herinner ik me nog een fijne broeder die met mij meeliep en mij liet praten en praten. Goed luisterend. Ik maakte me bijvoorbeeld triviale zorgen over de nu ridicule hoopvolle tekst van onze kerstkaart die al was verzonden. De brancard was sneller dan ik, maar we belandden op een afdeling. Al snel moest die kamer echter verruild worden voor een geïsoleerde kamer met sluis. Daar eega koorts had, moest hij een covidtest ondergaan.

Buiten de sluiskamer stond een geüniformeerde man. Ik had niet door dat hij wachtte tot ik afscheid had genomen. Want ja ik was nu ook covid verdacht en moest met hem mee: op wel drie meter afstand dirigeerde hij me met een walkie talkie de lift in. Ik mocht niets aanraken en hij seinde de lift naar beneden. Waar opnieuw een beveiliger me naar de achteruitgang bracht.

Gelukkig kon ik buiten op een stang gaan zitten tegen de muur, en al snel kwam mijn overbuurman mij ophalen. Als mogelijk besmet persoon ben ik maar achterin de auto gaan zitten. Verwezen was ik thuis alleen. En eega met zijn doemvonnis in het ziekenhuis. Wordt vervolgd…

Print Friendly, PDF & Email

Gerelateerde berichten:

Mysterie
Afstammingsgeheim
Fragmentarisch

17 thoughts on “Nachtmerrie”

  1. Pingback: Puinhopen - Schrijfblokjes

  2. Loes, wat een traumatische gebeurtenis. De hoop die de bodem ingeslagen is, de covid dreiging die er nog bij kwam en wat moet Jan veel pijn gehad hebben. Gelukkig werd er snel en adequaat geholpen door de behandelaars.

    Heel veel sterkte en beterschap.Groet Jan van mij.

    Antwoorden ↓

    • Dank je Addy!
      Jan heeft helaas geen pijn gehad, anders had hij zijn hielwond veel eerder ontdekt. Nu ParMol, dat goed helpt.
      Ja idd traumatisch. Jan is nu hard aan het oefenen en is positief ingesteld gelukkig. Het wordt voor ons beiden een heel ander leven. Best lastig, maar stap voor stap…
      Hartelijke groet,
      Loes en ook van Jan

      Antwoorden ↓

  3. Lieve Loes en Jan,
    Ik kreeg jouw blog via een goede kennis van ons allebei. Ik weet niet wat te zeggen behalve dat ik hoop dat er nu een blijvende lichtpunt is ontstaan die Jan de weg naar volledig herstel leidt en jou kracht blijft geven.
    Laat ons weten of we iets voor jullie kunnen betekenen.
    Liefs
    Wim en Beatriz

    Antwoorden ↓

    • Lieve Beatriz en Wim,
      Dit medeleven helpt al! Via José gekregen neem ik aan?
      Dank jullie wel.
      We hopen jullie mogelijk in de zomer weer eens te ontmoeten en verder te praten na onze leuke kennismaking met jullie!
      Jan hoopt te leren lopen met een prothese helaas. Hoever is nog niet duidelijk maar hij doet zijn stinkende best…
      Hartelijke en lieve groet,
      Loes

      Antwoorden ↓

  4. Lieve Loes en Eega

    Toen mijn echtgenoot een stamvcelreïnfusie nodig had ontving ik deze spreuk te lezen van Dalai Lama

    “ Er zijn 2 dagen in het jaar waarop je NIETS kan doen. Gisteren en morgen.
    Dus VANDAAG is de dag om lief te hebben en te LEVEN”

    Mij heeft deze spreuk deels geholpen om niet als een verdwaalde “ inktvis” te leven.
    HOUD MOED…
    Veel support
    José

    Antwoorden ↓

    • Lieve José,
      Dank voor je reactie! Daar moet ik toch even om glimlachen: als een verdwaalde inktvis. Ja mooie spreuk van de Dalai Lama!
      Lief je reactie. Geen idee wat een stamcelreinfusie is? Beenmergtransplantatie? Jullie ook sterkte en beterschap!
      Warme groet,
      Loes

      Antwoorden ↓

  5. Ik zocht maar vind de woorden niet die jullie kunnen troosten, tocht wil ik laten weten dat ik aan jullie denk, heel veel sterkte Loes en Jan.

    Antwoorden ↓

  6. Ongelooflijk hoeveel jullie het afgelopen jaar over je heen hebben gekregen. Gelukkig gaat het nu de “goede” kant op. “Goed” is misschien niet het juiste woord, maar in ieder geval is er nu weer perspectief. Jan is flink aan het “trainen” in de revalidatie. En jij bent weer aan het schrijven, Loes! Dat is ook al een hele stap. :=)
    Houd moed!

    Antwoorden ↓

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *