Er zijn vele soorten huishoudelijke hulpen. Maar onze eerste was ons topstuk. We schrijven jaren ’90. Marja was een hulp die de wind eronder had. Zij bestierde het hele huishouden en had haar regels duidelijk gesteld. Ons huishouden liep als een treintje. Maar ik was wel een beetje bang van haar.

Pezig en energiek, ze leek wel een beetje op Mien Dobbelsteen, bestierde ze de schoonmaak en het poetsen. Zelf bepaalde ze wanneer er ramen werden gewassen en wanneer het bad een grote beurt nodig had. Of de tegels. Ik vond het wel makkelijk. Het huis blonk.

Ze had een gouden hart bleek o.a. toen ik met een enkelbreuk in het gips zat. Ze kwam me elke dag de trap afhelpen. En bemoedigend toespreken in een dip. Over en weer kwamen we op verjaardagen en hadden we spelletjesavonden. De grenzen schoven op.

Aan het eind van haar carrière bij ons, ging het mis. We gingen geld missen, en als klap op de vuurpijl merkten we, dat de exquise cognac in de cognacfles wonderbaarlijk verdampte. We zonnen op wraak en hebben thee, zorgvuldig in de kleur van cognac, gebrouwen en hiermee de fles precies even ver gevuld. (We zetten al een tijdje streepjes op het etiket).

Ik was boven in mijn werkkamer en zij poetste beneden. Het was koffietijd en ik was benieuwd of ze de thee-actie al had gemerkt. Snaaks de kelderkast in: het streepje boven de cognachoogte sprak boekdelen. Al babbelend opende ik de aanval: “Hoe was de cognac?” Groen, rood en wit werd haar gezicht. Stotterend. Ontkennend. “Betalen doen we vandaag ook niet, want we missen geld”.

En na mijn uitleg, besmuikt en beschaamd: “Oh was het thee-ee”?  Een roemrucht einde van een tijdperk van negen jaar. De grenzen waren te familiair opgeschoven en overschreden en nu was het Schluss. De Eerste Hulp.

NB: Triest genoeg is zij op 4 juni 2012 overleden. En onlangs gecremeerd. Een laatste groet aan verder een prima hulp!