Vanmiddag ben ik voor het eerst van mijn leven op bezoek in een verpleeghuis. Groot, nieuw, imposant  Ik ga op bezoek bij zwager, die na 8 jaar de ziekte kanker, nog steeds wonderbaarlijk bij ons is. Deze ziekte geeft tegenwoordig vaak een steeds langere levensduur en de medische zorg is daar nog niet op ingericht. Van het gespecialiseerde en betrokken ziekenhuis kan hij nog niet naar huis. Door verzwakking kan hij de trap in zijn huis nog niet belopen om naar zijn slaapkamer te gaan. Tijdelijke opname in een verpleeghuis is dus zijn deel. Er is geen andere mogelijkheid in dit land. Aan een hospice is hij niet toe.

Hij wordt vanmorgen vroeg gewekt en “moet” uit bed. “Ik moet niks”  is zijn repliek. Betuttelend. Hij wil douchen en mag niet. Toch zet hij door. En sproeit de schoenen van de verzorgster nat. “Help me dan”, is zijn repliek.

Hij zit met mijn schoonzus in het “restaurant”. Weer iets magerder in zijn gezicht, maar zijn blauwe glinsterende ogen voelen strijdbaar. Een simpele appelsap voor hem stuit op problemen. Een uur voor sluitingstijd wordt de counter al leeg geruimd. En appelsap is er niet bij. Koffie of thee. Een verdwaald miniflesje wijn staat er nog wel. Schoonzus dient naar zijn kamer ver weg te lopen om daar de gewenste appelsap te halen. “Restaurant”.

Zwager uit zijn zorg: strenge bezoektijden en tot 2.00 uur vannacht hebben moeten wachten op een dokter voor zijn lekkende drain. Hij is verontwaardigd. Ik word verontwaardigd. Mijn idee over een ouderwets verpleeghuis zie ik bewaarheid worden. Middeleeuws. Waar je alle hoop kunt laten varen om een individu te zijn.

De budgetten zijn klein. De visie beperkt en de te jonge verzorgers onderbetaald.

De mondige grijze golf komt eraan. Zorg anticipeer! Dit is mensonterend!

N.B.: zwager is uiteindelijk naar huis gegaan, met goede thuiszorg en op 21 april helaas overleden.