Net als Mindel Blokhuizen heb ik mijn bedenkingen bij de positivo-maatschappij. Als mensen tegen mij zeggen dat ik een beetje positief moet blijven is het gesprek al snel afgelopen. Zo iemand heeft in mijn ogen geen oren voor het echte verhaal. Natuurlijk hou ik ook niet van klagen en slachtoffergedoe, maar ontkennen is ook niet mijn ding. Niet zo gek, als je als hulpverlener dagelijks verdrietige mensen in je spreekkamer ziet die dingen zeggen als:

-Ik wil wel een beetje positief blijven hoor, maar het lukt me gewoon niet en ik snap niet waarom.

-Tja, emoties, daar heb ik het niet graag over. Ik denk dat ik ze dan teveel een podium geef, dat ze teveel ruimte gaan innemen.

-Mijn vrienden zeggen dat ik er teveel in blijf hangen en dat ik moet kijken naar de positieve dingen in het leven.

-Ik heb geleerd om positief te blijven en gewoon door te gaan met mijn leven. Dat gaat opeens niet meer.

Als er een ding is dat ik van mijn oude moeder heb geleerd is het wel dat het leven bepaald niet alleen maar leuk is en dat dat er gewoon bij hoort. Zij ging zelfs een stapje verder en stelde dat het Opperwezen het zo had ingebakken in Zijn wijsheid. Zonder de dalen ook geen pieken, was haar devies. Niettemin leerden we wel genieten van de kleine dingen, dat vond ze belangrijk. Die vaardigheid is me vaak heel dierbaar geweest.

In deze tijd van Facebook en andere media worden we uitgenodigd om ons leven te delen met wildvreemden en we doen het nog ook. Op voorwaarde dat het leuk blijft. De vuile was buiten hangen wordt niet gewaardeerd. De leuke dingen vinden we leuk, wat we niet leuk vinden negeren we. Zo worden we nog meer dan daarvoor getraind om alles wat we meemaken positief te formuleren. Ik heb collega’s gekend die bij negatieve berichten antwoordden met ‘wat interessant, daar kan je van leren’, of:  ‘kijk eens aan, een nieuwe uitdaging voor je’. Alsof het leven een sollicitatiegesprek is.

Nee, je komt niet altijd sterker uit de problemen. Je kan er behoorlijk schade door oplopen. Je kunt er ook niet altijd van leren, althans niet alleen maar positieve dingen.  Natuurlijk scheelt de manier waarop je ermee omgaat, maar je achtergrond, mentale vermogens en omgeving spelen nog veel meer mee. In een wereld waarin je alles moet kunnen bereiken – als je er maar voor werkt en positief blijft – betekent jouw realiteit dat je het verkeerd doet. Voor jou lijkt dat namelijk niet op te gaan. Hoe kan dat? Dat moet wel aan jou liggen. En daar ga je weer, naar de boekenwinkel, voor een zelfhulpboek van een hippe goeroe.

Om verdriet te verwerken moet je het erkennen. Tegen jezelf durven zeggen dat het inderdaad niet leuk is, en dat je daar aandacht aan gaat geven. Dat doen mensen eigenlijk al op het moment dat ze een afspraak met mij maken. Vaak is dat als ze merken dat ze niet meer verder komen en dat de omgeving klaar is met hun verdriet. Als je mensen zichzelf een rapportcijfer laat geven voor het moment dat ze een afspraak maakten en daarna, dus tussen het telefoontje en de afspraak, scheelt dat meestal al een paar punten. Alleen al het vooruitzicht op een gesprek, op aandacht geven aan het probleem, scheelt.

Toch kan het nog een hele klus zijn om de schil van valse positiviteit eraf te halen. Het is een manier van leven geworden. Maar het mag – verdrietig zijn – het moet zelfs.  Het is iets dat bij je hoort en dat je van alle kanten kunt bekijken en leren kennen. Pas daarna, als het genoeg is geweest, zet je er een punt achter. Dan kun je weer positief in het leven staan, in plaats van positief doen.

Geïnteresseerd in begeleiding bij problemen rond zwangerschap, vruchtbaarheid en adoptie? Heb jij ook een verlies te verwerken? Kijk op Kokardecounseling voor omgeving Breda-Tilburg. Voor de andere therapeuten in Nederland: *klik*