Mijn weg naar ‘definitieve ongewenste kinderloosheid’ was best een lange. Een erg lange en officiële benaming van een heel ander leven dan de doorsnee-mens. Een lelijk woord ook, vind ik. Afgekort gebruik ik liever okl, ongewenste kinderloosheid. Iets simpeler uit te spreken, maar als afkorting niet erg bekend.
Het meest aparte tijdens de behandelingen was de hoop. Elke keer en na elke behandeling opnieuw. Wat dat aangaat kan ik me voorstellen dat vrouwen die nog veel langer in het vruchtbaarheidstraject zitten, het moeilijk kunnen opgeven. Want elk sprankje hoop kan het zo vurig gewenste resultaat geven. Loslaten en dan komt het vanzelf was dé tip die ieder gaf. Op vakantie gaan. Huis kopen, afleiding, ik heb het allemaal meegemaakt maar al zou ik bij wijze van spreken op mijn kop gaan staan, een zwangerschap bleef uit.
Prachtige embryo’s, tot drie keer aan toe, bij de intensieve, stemmingswisselend bevorderende, IVF-behandelingen. En toen was ik over de 40 jaar jong en vond ik drie maal scheepsrecht. Nog adoptie geprobeerd maar destijds was de deadline 42 jaar bij de oudste partner. En was mijn eega precies die leeftijd. Waarmee de kans op een babytje was verkeken. En een ouder kind leek ons iets te zwaar, met zijn/haar grote kans op een flink rugzakje en hechtingsproblemen. Tegenwoordig ligt die leeftijd hoger. Maar ik spreek over 1994 en toen golden deze regels. Vlak daarna – wrang genoeg – verhoogd maar was voor ons geen optie meer.
We waren dus genoodzaakt met de diepe rouw en verdriet te beginnen. En het eerste jaar was vreselijk zwaar. Al had ik veel steun aan de destijds net geopende e-maillijsten van Freya (www.freya.nl ). Wat is lotgenotencontact veel waard! Na een jaartje merkten mijn lotgenoten/vriendinnen en ik dat we verder waren gekomen. En we vroegen een tweede lijst okl aan bij Freya. Dit duurde ons echter te lang en we hebben met een stuk of 15 vrouwen een vast groepje gevormd. Per e-mail communiceerden wij. De problemen met jezelf en in de samenleving als okl-er is in het tweede en latere jaar zo anders dan in het eerste jaar! En geloof het of niet, maar we hebben negen hele jaren met elkaar gemaild op onze lijst, die we de Parels hadden gedoopt.
Een oester wordt door pijn van een zandkorrel gestimuleerd een parel te maken. Wij wilden van onze pijn ook een parel maken. Dit is maar ten dele gelukt, want hoe kun je van zoiets ingrijpends als okl een parel maken? Ik was mede-gastvrouw van de lijst samen met een e-mailvriendin. En met alle parels stimuleerden we elkaar enorm om, met behoud van eigenheid, nieuwe levensinvullingen te vinden en mooie keuzes te maken. Met vallen en opstaan. Een ander leven dan de gewenste en gedroomde weg te gaan. Maar met een zinvolle invulling.
Wordt vervolgd…
Geschreven voor: http://www.heesterbeek-hulpverlening.nl/index.php/blog
Wat een mooi, eerlijk en open blog!
Mooi blog over een wereld van leed die ik – gelukkig – niet ken. Mooi om te lezen hoe je samen een prachtige parelketting hebt weten te vormen.
p.s. in je laatste alinea staat een slip of the keyboard. Je schrijft: Een parel wordt door pijn van een zandkorrel gestimuleerd een parel te maken. Ik neem aan dat er bij het eerste parel ‘oester’ had moeten staan.
Oeps dat is alert Harrij! Snel verbeterd en dank voor je lieve reactie! 🙂
Nou Loes, weer een kanjer van een verhaal. Kan mij iets van de pijn en verdriet voorstellen,een nichtje van mij heeft vele jaren het ziekenhuis bezocht en gelukkig is het op een gegeven moment gelukt, ze hebben een pracht van een zoon en dochter.Maar voorafgaande aan dit geluk zag je het verdriet en de teleurstelling elke keer weer.
Dank Geert voor het delen!
En na verloop van jaren wordt het toch weer anders waarbij steeds meer gewenning is aan mijn “status”. Toch af en toe de kop opstekend wanneer leeftijdsgenoten opeens grootouders worden, maar lang niet zo wrang en zuur
als het okl zijn. En eigenlijk feitelijk “alles went”.
Je schrijft ” nieuwe levensinvulling” maar eigenlijk geldt dit voor mij niet zozeer want ik leef zo verder; zelfde werk, huisje, boompje, beestje….
En ach… zinvol….. tja… het is maar hoe je dit beziet…..
Dank voor je reactie Harma. Zelf heb ik nogal wat ommezwaaien ook met werk dienen te maken en ja, dan kom ik voor de vraag of iets de moeite waard is, of zinvol, om energie aan te geven.
Enne: het verhaal krijgt nog vervolg, dat al is geschreven, maar niet gepubliceerd. 🙂
Elke keer opnieuw schrok ik enorm van de impact van het opnieuw openspringen van de wond.
Fijn voor je dat jij dit niet als zo heftig hebt ervaren… 🙂
Maar Harma, we hebben zo samen heel mooi werk verricht en veel saamhorigheid gehad zo met alle Parels… 🙂 En ik met jou! 🙂 Lichtpuntjes geweest! En bakermat voor al mijn schrijven tegenwoordig. En dat is veel waard!
Verhaal uit het verleden, maar nog steeds diep aanwezig. Woorden schieten mij te kort, zo mooi geschreven. Prachtig Loes
Dank je zadeltas! Onlangs werd ik gevraagd hierover te schrijven en publiceer nu ook maar. Weer een laagje afgepeld. Maar het vervolg komt nog! 🙂