Als voortgang van vorige week het leurbericht, ga ik toch wat dieper in op het fenomeen anonieme beller. Ik ken mensen die per definitie niet opnemen bij een anonieme beller. Pfoe hè zou ik toch mijn vriendin’s belletje missen als ik dat niet zou doen. En dat zou toch jammer zijn.

Vroeger, ja vroeger, was alles anoniem en had je geen idee wie jou belde. Die mooie zwarte bakelieten, zware, pronte telefoons met draaischijf, vaak hangend in de hal, die zo’n leuk geluid gaven bij het draaien. Er waren zelfs mensen die aan de lengte van het draaien hoorden, welk cijfer werd ingegeven.

Niks nummerherkenning met, indien in je adressenlijst, zelfs de naam van diegene. Een hele vooruitgang waarop je nog kunt kiezen aan te nemen of niet. En terug kunt bellen wanneer het jou wel schikt. Benieuwd of er mensen zijn die aan de verschillende toontjes van de cijfers aan cijferherkenning doen.

Anonieme bellers, daar hadden we het over. Net als vroeger. Als ik toch geen anonieme beller zou opnemen, had ik toch onlangs een heel mooi belangrijk telefoontje gemist. De gemeente met het blijde bericht dat na intens gekrakeel en tientallen telefoontjes en ingediende stukken, na vele vergaderingen en mails, onze nieuwe speeltoestellen op het plein haar of zijn doorgang vindt. Tada!

De neutraal opgenomen verrassing van een anonieme beller. Ook dat is een mogelijkheid. En wel meer dan welkom voor de jongste generatie hiero. Hoewel de anticlimax kwam met een andere anonieme beller, die zich netjes bekend maakte overigens, en de boel weer op losse schroeven zette. Met de belofte dat er een oplossing komt. Anonieme bellers: altijd wat.