Een dag voor mijn laatste verjaardag kreeg ik een verrassingspakje: “Elke dag is een feestje, maar je moet zelf de slingers ophangen”. Bij het openen van het leuke doosje schrok ik me de tandjes van het vrolijke muziekje. Maar jawel; met slingers, ballonnen en een oorkonde. Het ophangen heeft eega voor zijn rekening genomen, dus was ik van verschoond. Een echte verrassing! De anderen niet te na gesproken. Want elk vrolijk aangekleed en bestrikt pakje is een verrassing. En ieder doet zijn of haar best.

Van een andere orde zijn de mijlpaalfeestjes. Als je weer een decennium en kruisje in je leven erbij krijgt. Bijzonder. Afgelopen vrijdag mochten eega en ik mijn tante’s negen hele kruisjes vieren! Zus van mijn overleden Pa. Samen met haar zus, die ook al die richting opgaat. Ook mijn tante dus. Met zijn zeventienen aan de borrel en heerlijk diner. Een zeer genoeglijk samenzijn. En de jarige zat op haar praatstoel en meldde zelfs haar ervaringen in de Hongerwinter. Want tja die had ze nog meegemaakt. Een feit waar onze generatie alleen de verhalen van kent. En wij dienen door te vertellen. Dat de zusjes hun broertje in bed tussen hun in lieten slapen om op die manier alle drie warm te worden. Hoe onvoorstelbaar nu, als we ’s nachts de cv alleen maar lager draaien. Met gevulde magen.

Ook aan mijn moeders kant zijn al twee keer de negen kruisjes gevierd! Mijn tante is nu zelfs al 94 en een half jaar jong! Zij spant de kroon. En mijn oom 91. Eega en ik hadden het eervolle genoegen beide mijlpalen te mogen meevieren. En borrelen en happen. Bijzonder, heel bijzonder. En wij voelen ons rijk met zulke tantes en oom. Nu wij beiden al jaren min of meer ‘wees’ zijn, extra gezegend. Met de verhalen over vroeger, die dan weer tot leven komen. Die zij uit de eerste hand nog kunnen doorgeven.

Hoe intens schokkend is het dan, een uurtje thuis na deze mijlpaal vrijdag, de wereld weer in brand te zien komen staan. Parijs in brand te zien staan. Als het ware. Opgeschrikt door mensen die alleen in termen van dood en verderf denken, en daarbij hun kogels en bommen inzetten op totaal onschuldige weekendvierders. Zo verblind dat ze zelfs hun eigen leven willen geven voor een ‘oorlog’ die niet gewonnen kan worden. Omdat het een geloofskwestie is. En dwang zwaar ongepast.

Mijn Pa zou zich, als hij kon, subiet omdraaien in zijn graf. Hij gunde zijn nazaten vrede. Een beter leven dan hij had gehad. Na wel zijn zusje gefeliciteerd te hebben met haar feestje, haar mijlpaal…