Het leven kan je wonden toeslaan, trauma’s zelfs. Gemis, teleurstellingen, situaties waarin je totaal miskend bent. Op een manier die beschadigend is. Niet gezien als de persoon die je bent. Je verdriet niet gezien, in een rol geduwd.

Geen mens ontkomt aan verlies en rouw. Maar als het schoon verdriet is kun je weer snel helen. Schoon verdriet ja. Verdriet zonder allerlei nare bijproducten als overheersende schuldgevoelens, overheersende boosheid en allesomvattende kwetsuur. Al kan dat wel even duren en horen die gevoelens er een tijd bij.

Ik voel momenteel dat ik weer opwaarts ga, zoals ik vorige week verhaalde, de draai heb gemaakt. Weer beter in mijn vel kom te zitten. De wond, in mijn geval kinderloosheid, krijgt opnieuw een verzorgend velletje of korstje, en is gelukkig weer bezig te dichten tot litteken. Ik verzorg hem. Het gaat sneller, voel ik, dan destijds. Fijn dat ik er ervaring in heb. Weet dat ik er aandacht aan moet geven en ermee heb leren omgaan. Opnieuw mee om moet gaan. Met een lach en een traan. Niet perfectie is heilig, maar leven in het moment en er het beste van maken. Er is zoveel meer mogelijk als ik het perfectiestreven loslaat. Mezelf rust en ruimte gun. De balans zoek.

Helen: het gaat bij mij nu sneller dan verwacht. Fijne gesprekken doen er goed aan. Doorgaan op de ingeslagen weg. Niet vies van inspanning, maar gedoseerd. En accepteren waar ik mijn grens voel. Ziedaar mijn ‘recept’ voor helen. De mens is in mijn idee gemaakt op ‘heelheid’. Op groei.

Rondje kapper, pedicure, masseuse en schoonheidsspecialiste, niet allemaal tegelijk, doen de rest! Voor mij als vrouw. Enne: schrijven. Wat heelt jou?