Foto’s pleite

De aandachtige lezer van mijn blogs heeft het waarschijnlijk al gemerkt. De meeste foto’s zijn namelijk weg. Er is nog maar een enkele foto over, namelijk die ik zelf gemaakt had. Au! Wat een exercitie die ik samen met de websitebeheerder heb moeten uitvoeren. Mijn foto’s pleite. Mijn blogs zijn mijn kindjes… Mijn eigenste ei leggen. Het was alsof de onstuitbare altijd weer terugkerende pijn van de definitieve kinderloosheid terugkwam en voelde enorm leeg. Kinderloosheid kan een grote wond zijn, waar het litteken bij hernieuwd aanraken altijd weer pijn doet. En nog steeds kan ik er bijna niet meer naar kijken.

Troostend zei een vriend: het gaat om de inhoud, niet om de opmaak. Maar wel heftig pijnlijk om de zorgvuldig uitgezochte foto’s ervan af te halen. Ombuigen van pijn duurt vaak jaren van verwerken en mijn blogs waren en zijn mijn nieuwe invulling. Waarbij ik toekomst, kracht en troost hoop te bieden aan mijn lezers en dus ook aan mezelf.

Duistere praktijken?

Op een hele gewone – dus drukke – dag kwam er maanden geleden een lange mail in het Engels. Van ene CopyTrack. Alleen de naam al… Ik verwachtte dat ik dit kon negeren als spam. Maar helaas schrok ik me de tandjes dat ik een boete kreeg opgelegd van bijna € 800! Ik zat tot laat in de avond noest te googlen op dit voor mij onbekende bedrijf, vanuit de gedachte dat het om duistere praktijken ging. Maar nadat ik veel blogs doorgeworsteld had, verloor ik vrijwel alle hoop. Hun claim was wel degelijk rechtmatig. Ik schrok enorm en kon er bijna niet van slapen. Dit kon toch niet waar zijn? Geen waarschuwing, maar keiharde centen.

De foto die ze met AI hadden gespot, uit 2017 maar liefst, werd beboet. Voor de rechter zou ik geen kans maken. Ik had er geen copyright voor betaald. Verjaring kennen ze niet. Oef! Iedere blogger googlede zijn foto’s in die tijd zo bij elkaar. Maar geen poot om op te staan. Later zocht ik het in de gratis foto’s, toen er meer bekend werd over copyright.

Relevante wet?

En ja ik gun de fotograaf zijn centen, maar heb het idee dat er dan markers op de foto gezet kunnen worden. Zodat je het niet kunt gebruiken zonder te betalen. En dat was hier echt niet het geval. De wet staat tegenwoordig echter achter deze CopyTrack. Maar er zijn ook andere bedrijven die speuren naar foto’s die niet betaald zijn. Een wet nota bene die in de jaren vijftig is ontstaan en totaal niet meer van deze tijd is. Hoe kan een wet uit de jaren vijftig nog relevant zijn in dit digitale tijdperk?

Fluitje van een cent

Via AI programma’s is het tegenwoordig een fluitje van een cent om een specifieke foto in te scannen en daarmee het hele web te doorzoeken. Vooral ZZP-ers zijn momenteel de dupe. Lucratieve business. Bingo, want in een paar minuten tijd kun je er rijk mee worden. Het enige is dat zij hun administratie goed op orde moeten hebben. En warme relaties met incassobureau’s en deurwaarders in andere landen moeten onderhouden.

Het is mij zwaar onduidelijk of de bewuste fotograaf van de gewraakte foto ook iets ziet van die centen. Dat is met zoveel mist omgeven! Angstzaaierij met de wet achter zich. Wie gaat deze verouderde wetten aanpakken en het copyright eerlijk maken?

Bij nader inzien vond ik de gewraakte foto niet eens de moeite waard om aan te schaffen. Te gladjes eigenlijk. Maar lezer, heb geduld voordat ik bijna 400 blogs van eigen foto’s heb voorzien. En ja de boete werd verminderd, maar ik heb er toch nog fors voor moeten betalen. Zij gewaarschuwd bij online plaatsen!