Het G-woord

Dit woord wordt in de reclame en commercie enorm misbruikt. Althans dat is mijn mening. Uit Amerika overgewaaid? Met ruim zes hele jaren giga hoogspanning en stress valt er namelijk niets te genieten.

Ja met het G-woord bedoel ik dus: ‘genieten’. Dat weerbarstige, enge woord als het je helemaal niet lukt. Oh ja zeker wel van de kleine momentjes, die kostbaar zijn. Maar zij wegen qua zwaarte niet op om een lichte vrolijke stemming te krijgen. En dat is toch de bedoeling van het G-woord. Al zijn er terugkijkend op de laatste zes jaar wel prachtige verbindende gesprekken geweest. Waar ik nu met mooie nostalgie op terugkijk. En zoveel waardevoller dan oppervlakkig plezier, toch? Er kwam zelfs hulp en enorme steun uit onverwachte hoeken. Falen blijkt een blauwe plek, geen tatouage, om een onlangs gelezen uitdrukking hier te melden. En maakt je menselijk… Roept bij veel mensen empathie op. Gelukkig.

Heel zachtjes aan begin ik weer lichtere momenten te ervaren. Wat ik nog lang niet onder genieten kon scharen. Als je basisveiligheid weg is, waar moet je dan echt van genieten? Ik had ook een enorme hekel aan de plicht het G-woord te moeten gebruiken. Ja ik voelde het als plicht. De westerse drukke mentaliteit die slechts uit is op succes en materie. Zelf gecreëerd succes wel te verstaan. Wat je ook totaal met eigen inspanning kunt bereiken. Lukt dat je niet, dan heb je het aan jezelf te wijten. De cursussen en opleidingen staan er bol van.

Helaas

Nou ik kan je uit de droom helpen. Succes betekent niets als het koud en hol is. Slechts als het doorleefd is en doorspekt door teleurstelling en valkuilen. Tegenslag kan je nederig maken en minder individualistisch. Uiteindelijk moet je het samen doen. Zeker als je het in dit leven met een minder veilige start hebt moeten doen. En ja mijn inmiddels 60+ levenservaring heeft me het inzicht gegeven dat velen van onze generatie WOII nog altijd voelen. Niet bewust, maar wel in emotioneel opzicht. Tweede generatie oorlogsslachtoffers. Trauma’s van de generaties voor ons werken nog altijd door. Er is veel tijd nodig om die trauma’s te verwerken. Soms wel meerdere generaties.

Rouwen

Zo heb ik in therapie, decennia geleden, leren rouwen. Ik die dacht perfect in elkaar te zitten. Want ja dat was me voorgeleefd. Met keiharde levensklappen, zoals bij zovelen, werd ik met mijn pootjes op de grond gezet. Verbloemend gezegd. Het leven stopt nooit met lesgeven. En ziedaar, er kwam tot mijn verbijstering uiteindelijk allerlei steun. Met als gevolg zwaar bevochten inzichten die kortweg levenservaring genoemd wordt. En nu na Jan’s overlijden – hoe zwaar die tijd ook is – heb ik enorm profijt van dit leren rouwen. Ik hoop dat jij lezer hier ook profijt van hebt bij het lezen van mijn blogs? Ik probeer dit namelijk door te geven.

Het is alsof het universum me weer vaker toelacht. Dat toelachen noemt men dus het G-woord: genieten dus. Zelf zie ik het meer in beleven. Beleef en doorvoel, en naar mijn bescheiden mening, keert de zon dan ook naar je toe. Al zal het verdriet om Jan’s overlijden nooit wennen en voortduren. Maar dat hoeft ook niet te wennen. Ik leer tergend langzaam en pijnlijk om dit te verweven in mijn leven. Dit nieuwe leven dat ik aan het uitvinden ben. Hard vallen maar zachtjes, samen met hulp en steun van anderen, ook weer opkrabbelen. Er gloort licht door de barst van het raam.

Of zal ik het G-woord genieten voortaan niet meer met een harde maar met een zachte G uitspreken, als ik bijvoorbeeld in ons park –  hier op de foto – zit te kijken naar deze dierenweide? 😉