In zorg

Ja we zijn in zorg. Eega en ik. Al tijden, de reden dat er lang niet door mij geschreven is. Beiden in zorg. Want de één in zorg, dan de ander automatisch ook als mantelzorger. We wisselen elkaar nu netjes af. Eerst eega mijn mantelzorger, ik nog niet hersteld nu mantelzorger van hem. Wat een feest, wat een heksenketel, wat een tiendubbele achtbaan. Oftewel rollercoaster.

Om niet te vervallen in eindeloze, ja want het lijkt best eindeloos, ziekteverhalen slechts één tipje van de sluier oplichten: eega heeft als diabeet een vuistgrote hielwond ontwikkeld. Bij wie als diabeet, zoals bekend geacht moge zijn, een wond zéér slecht heelt. En dan ben ik nog optimistisch. Want onderbeenamputatie blijft een reëele mogelijkheid. Daar moeten dus honderden toeters en bellen aan te pas komen. Oftewel in zorgtaal: vele artsen, verpleging en thuiszorg aan te pas komen.

Legertje zorg

Maar daarmee ben je er nog niet, ook de huisarts, fysio, ergotherapeut, diëtiste, thuiskapster, pedicure, huishoudelijke hulp en taxichauffeur spreken een woordje mee. En dan vergeet ik nog een paar beroepen gemakshalve. Een heel legertje zorg komt ons huis in- en uitlopen.

Bij aanvang raken we de draad totaal kwijt. Onze privacy en ons vertrouwd ingerichte huis. Beugels worden fluks rond de trap door lieve buurman gekocht en aangebracht. Eega kan nu de slaapkamer weer zonder vallen bereiken. Kleedjes verwijderd, de bank opgeschoven en meer van dat soort ongein. Ons huis ingericht als zorghotel. Hoe onwerkelijk. Hoe niet-eigen meer.

Oerwoud zorgartikelen

Ik verdiep me in een hele nieuwe wereld van zorgartikelen, wat een oerwoud en wat een vreemde namen voor alle kennelijk nu plotsklaps noodzakelijke zaken. Een rolstoel is niet zomaar een rolstoel, de één rijdt beroerd de ander nog beroerder. We zijn nu dus drie leenrolstoelen verder en deze gaat redelijk, maar er kan geen beensteun op gemonteerd. Iets wat eega toch niet ambieert. De zorg wel by the way.

De gehuurde rollator lijkt te duur te worden als je hem een half jaar of langer moet gebruiken. Aanschaffen dus, maar waar moet je op letten, hoe werken die dingen en last but not least: door corona kom ik niet in winkels, dus ook niet in een thuiszorgwinkel. Via slinkse wegen en ellenlange wachttijden krijg ik een vriendelijke professionele verkoopster aan de telefoon, die me alles haarfijn uitlegt. Van een zorgwinkel in de buurt. Bereikbaar dus voor buren, zonder wie we nu als hulpeloze baby’s zouden verkommeren. Terwijl ik foto’s bekijk van rollators op hun site, maak ik aan de telefoon met haar mijn keuze. Beperkt tot wat nu in voorraad is in hun winkel. Want we hebben deze rollator NU nodig en wel vandaag!

Drijfnatte sta-op stoel

En dan heb ik het maar niet over de picobello maar afgewezen sta-op stoel, die slechts een week bij ons gestaan heeft en toch ruim € 100 heeft gekost. Aan vervoers-, huur- en bezorgkosten en drijfnat onverpakt gebracht werd door een fikse regenbui waar de chauffeur niet op wilde wachten. Ons parket heeft het overleefd met vele doeken het water opgeveegd. “Geniet ervan”, durfde de chauffeur nog te zeggen. Mij achterlatend in een bende.

Heb ik al verteld dat als je in zorg komt, je geacht wordt eindeloos de tijd te hebben? Bezorgtijden van ruim vier uur zijn heel normaal. Teruggebeld worden zonder tijdsopgave? De wachttijden aan de telefoon die soms oplopen tot 21 wachtenden voor u? Op welk tijdstip je ook een poging waagt? Bezorgers van pakjes soms hard bonkend op de ramen omdat je niet snel genoeg bij de deur kunt zijn en moeilijk minstens twee uur op de mat kunt bivakkeren? Terwijl we zoveel te doen hebben om te organiseren en te bestellen? Totaal tijd tekort komen.

Dagvullend

Eega’s behandeling is loeizwaar en dagvullend. Hyperbare zuurstoftherapie en nu ook nog vacuümtherapie (zie foto) op en voor genezing van zijn hielwond. Lopen is er dus niet bij. En meer beperkends. Met na terugkomst uit de taxi uit Rijswijk tegen etenstijd de rest van het eerder genoemde legertje aan zorg. We komen amper aan eten toe, want daarna komt gelijk de thuiszorg. Dankzij lieve vrienden die maaltjes brengen en nu de maaltijdservice komen we nog aan onze benodigde voeding.

We worden geleefd. In zorg heet dat. De hele dag mijn klok en agenda in de gaten houden. Hoezeer ieder ook zijn of haar best doet, het is een oerwoud van regels, ge- en verboden waar we onze weg in moeten vinden. ‘Fris en fruitig’, -nou ja- net nieuw met pensioen, belanden we in bejaardenland. Gehandicaptenland. Een totaal nieuwe wereld, onze verfoeide niet gezochte maar gevonden Atlantis.

In het nu

Ontspanning, rust, privacy, dat beladen woord: ‘genieten’,  voor ons onbereikbaar. Gestolen momenten en rollend van calamiteit naar calamiteit. En weer terug. Ik snap nu de uitdrukking ‘Van voren niet weten dat je van achteren leeft’. Totaal in het nu. Dat wel. Maar lijkt me niet de bedoeling van deze aanbevolen quote om in te leven. Overlevingsstrategie. Stap voor stap, uur voor uur. Blik op oneindig. Met wel heel veel steun, ook van onverwachte kanten. Waarvoor dankbaar. Erg dankbaar, nu we iets meer rust krijgen en ook echt moeten nemen. Heel erg hard moeten nemen…

Je snapt nu dat ik als nog lang niet fit met deze mantelzorg van eega, niet tot schrijven kwam als afgeknoedelde, uitgeputte tot mantelzorger gebombardeerde, nog zieke vrouw met slaapgebrek en een dagritme dat bepaald wordt door de zorg? Toelevend naar heling (!) van de vuistgrote hielwond en vóór gezondheid eega? Vóór behoud van zijn onderbeen…