Kunnen en willen

Schilderij: Hornman-Zee ’96

Regelmatig worstel ik met kunnen en willen. Ik kan van alles willen, maar kan niet altijd. Of andersom: ik kan wel, maar wil niet. Eega en ik halen regelmatig het credo aan van een vroegere buurvrouw: kunnen wel, willen niet…

Waarom houdt dit ons zo bezig? Als je beperkingen hebt – zoals wij momenteel – is dit een essentiële vraag. Eentje waar je jezelf antwoord op moet geven. Maar ook elke keer opnieuw. Elke dag, soms zelfs elk uur.

Wil je zo gezond mogelijk worden? Een belangrijke vraag. Meet je je aan een gezond iemand af, die zo gezond mogelijk wil blijven dan kan die persoon van alles, als hij wil. Maar beland je eenmaal in beperkingen door ziekte dan wordt het een ander verhaal. Dan kan er heel veel niet. Hoe graag je ook wil.

Longoperatie

Zelf heb ik direct na mijn longoperatie met nog 1/3de deel rechterlong over, om de vermaledijde verkeerd gedeelde slechte cellen weg te halen, – longkanker ja – elk advies die me gegeven werd opgevolgd. De diëtiste, fysio, artsen en andere hulpverleners hadden een makkelijke aan me. Met de dood voor ogen gehad voor mijn operatie, wilde ik nog maar één ding: en dat was leven. Zo heftig geschrokken dat mijn lichaam het totaal had laten afweten en elk vertrouwen erin weg was.

Ik heb enorm gevochten. Vrienden en familie stonden versteld van mijn assertiviteit. En soms van mijn boosheid: sorry alsnog. Nu ruim twee jaar later, mag ik me verheugen in een redelijke gezondheid, naar omstandigheden, maar nee ik ben er nog lang niet. Er staat drie jaar voor eer al mijn organen snappen waar en hoe ze nu genoeg zuurstof vandaan moeten halen. Opnieuw opbouwen van conditie. Benieuwd hoever ik kan komen, want ja ik ben nog altijd erg moe. Schrik zelfs regelmatig ervan hoe weinig energie ik heb. Steeds opnieuw. En de kans op een recidief of metastasen is bij longkanker vrij groot. Dus met veel onzekerheid en spanning te dealen. Zeker rond de 3-maandelijkse controles.

En ook nog mantelzorger

Wat het extra zwaar maakte was dat eega ook nog erg ziek werd en ik een half jaartje geleden gebombardeerd werd tot mantelzorger. Hoewel ik zelf nog altijd mantelzorg nodig heb, was er geen ontkomen aan. Zie ‘In zorg’. Dik over mijn grenzen gegaan, heb ik nu ook een burn out te pakken. Dubbelop dus. 

Tel daar ons internationaal virus en bijbehorende lockdowns bij op. Dat betekent dat ik als risicomens veel isolatie in ons huis heb gehad. En nu helemaal moet wennen aan buitenprikkels. Een heel enkele keer een terrasje pakken lukt hoogstens een uur. Hoe heerlijk ook. Daarna bedrust, wat sowieso twee keer overdag mijn deel is. Nu wordt het duidelijk dat mijn credo anders is dan die van onze vroegere buurvrouw: willen wel, kunnen niet! Maar we zullen doorgaan: stap voor stap.