Vuurschaal

Onlangs kreeg ik het op mijn heupen. Ik had half september wat spullen klaargezet bij het grof vuil. Waaronder een Mexicaanse tuinhaard van aardewerk. Die was helaas destijds geen lang leven beschoren. Eega struikelde in de tuin en daar kon onze tuinhaard niet tegen. Net nieuw! Eega ook niet…

Deze tuinhaard was bedoeld om onze jaren geleden gespaarde houtblokken van onze bol-acacia in op te branden. Houtblokken? Heb je een boom omgehakt, als bomenliefhebber?

Serre

Dat kwam zo: in 2005 kwamen we in de gelegenheid een serre aan te bouwen aan onze huiskamer. Die gelegenheid hebben we direct omarmd. Maar op de plek waar de serre zou komen stond een prachtige bol-acacia. Geplant door onze zwager, die de hele achtertuin enthousiast heeft ontworpen en aangelegd.

We hebben nog wel vijf keer nagedacht of we de bol-acacia konden sparen, maar de ruimtewinning van een serre won het van de stekende pijn deze boom om te hakken. Aldus geschiedde. De serre geeft zelfs nu: 16 jaar later, nog steeds een enorme ruimte die super veel licht brengt in onze huiskamer. Een echte aanwinst dus.

De boom hebben we in houtblokken laten hakken en in een hoekje van de tuin te rusten gelegd. Jaar, na jaar, na jaar…

Ritueel verbranden

Maar toen we de gebroken tuinhaard eindelijk opruimden, bedacht ik weer waarom we hem hadden gekocht. Voor het ritueel verbranden van onze houtblokken. Daar moest ik wat mee. Het was nu de juiste tijd, en niet te vergeten: droog weer! In onze Facebook-groep een vuurkorf of iets dergelijks te leen gevraagd. Want iets nieuws kopen, dat vertrouwde ik niet meer.

En ziedaar: we mochten een vuurschaal lenen. Een zwaar exemplaar, dat wel, maar het was gelukkig niet ver lopen. Dezelfde avond bouwde ik een vuurtje. Gravend in mijn geheugen hoe dat ook alweer ging. Oef, met kranten aansteken lukte niet echt, ondanks de kleine verzamelde aanmaakhoutjes. Eega kwam vanuit het niets met de oplossing dat we nog aanmaakblokjes hadden.

De oude aanmaakblokjes fikten amper, maar hij wist nog een doosje nieuwe blokjes op te duikelen. En ziedaar: die vlamden direct en het vuur ontbrandde. Prachtig, magisch, uren gekeken. Sores te over, die wel in gedachten met het vuur naar de hemel mochten vliegen. Eega als echte padvinder regelmatig porrend in het vuur.

Vier elementen

Zo’n vuurtje brandt nog lang, dus moesten we het tegen bedtijd doven met water. Daarmee de vier elementen bij elkaar: vuur, water, lucht en aarde. Een vervullend gevoel.

Op mijn verjaardag eind september hoopten wij op een herhaling. En tot ons grote geluk regende het niet, iets eerder op de avond begonnen, en opnieuw werden we bevangen door de magie. Alle zorgen van het afgelopen jaar als het ware mee verbrandend. Want ja, ik startte nu een spiksplinternieuw levensjaar. Heerlijk. Wat luchtte dat op…

Voor nieuwe rondes hebben we nog blokken zat van onze geliefde bol-acacia, maar dat is voor volgend jaar.

Vuurschaal

Of zullen we toch maar weer een tuinhaard kopen? Want de metalen, al geroeste vuurschaal is terug naar de eigenaar. Wel met een nieuw gaatje nu erin. Maar dat was hip milieubewust, meldde de eigenaar. De schaal is bedoeld om te roesten.

Ach ja: een milieubewuste schaal voor een minder ecologisch verantwoord vuurtje. De waarde van juist dit hout verbranden na vele jaren maakt het voor ons aanvaardbaar. Een hele enkele keer. Onze zorgen richting hierboven in vuur is uiteindelijk een uniek magische ervaring.