Zie of ruik jij kansen? Of zijn je dagen, je weken, je maanden al zo dichtgetimmerd  dat er niets meer bij kan? Elke kans die voorbij komt, treurig weer vertrekt? Omdat ie niet aangenomen wordt?

Zelf ben ik na mijn jarenlange computercursussen geven, best in een gat gevallen. Van alles geprobeerd. Van alles opgezet. En geloof me dat is steeds opnieuw in het diepe duiken. En mezelf in nieuwe sectoren gaan leren bekwamen. Met de dito valkuilen. Maar spannend is het wel. Op die manier heb ik al veel van de wereld gezien. Al ben ik de laatste jaren niet meer reislustig. Ik ben reis- en ontdekkingslustig op de vierkante meter zeg maar. Of vierkante kilometer zo je wilt.

Laatst kwam ik op Twitter een mooie quote tegen van een zakenman: “kansen zijn als bussen, er stopt er altijd wel één”. Maar dan dien je wel bij de bushalte te staan. Oftewel in de modus dat je kansen ruikt. Dat je klaar bent om iets nieuws te proberen. Zonder beproefd goeds gelijk weg te gooien.

Tijdens mijn computerdocentschap, ik had het hiervoor er al over en kom er nu even op terug, had ik als één van mijn cursisten een vrouw, die letterlijk afgestompt was. Slechts in haar middelbare jaren, dus nog best jong, deed ze de cursus omdat het moest van haar uitkeringsinstantie. Ze had ook een hondje genomen, zodat ze buiten kwam. En hoe voorzichtig ik haar ook benaderde om enig vuur aan te wakkeren: alles kwam terecht in een dikke brij hopeloosheid. Achteraf denk ik dat ze zwaar depressief was. Zo triest, maar ook een moment om helaas af te haken.

Bij andere cursisten beklijfden hun kansen. Computerles was uiteindelijk een hele nieuwe wereld betreden. Hier wat zand, daar wat olie en daar gingen ze hoor! Rechtstreeks op weg de digitale wereld zich eigen te maken. Blij, ervaren en hoopvol door de geboden kans.

Kansen pakken is niet zo maar iets doen. En ook niet eindeloos over nadenken. De balans weer, de middenweg. Nadenken, overdenken, laten bezinken en verder gaan. Ik zie wel waar het schip strandt hoor je doende mensen vaak zeggen. Teleurstellingen overwinnen en niet gelijk voor het grootste gaan. Want dan val je zo hard. De trap beklimmen, treetje voor treetje. En onderweg voelen of je stevig staat. Op je schreden terugkeren als iets niet lukt, niet direct als falen voelen. En vergeet onderweg, terwijl je je klaar maakt voor nieuwe kansen, niet te genieten van de weg die je aflegt!

NB: lukt dit allemaal niet, herlees dan nog eens: *klik* van 24-11-2013 waar ik al eens over ‘Kansen’ schreef. Dacht ik uniek te zijn met deze titel, blijkt het weer voortschrijdend inzicht nu.