Auw… in het heden stuit ik op een pijnpunt uit het verleden. Dat heb je zo met uitvergrootte emoties – trauma’s zo je wilt – uit het verleden. Die steken nog weleens de kop op. Pijnpunten die je diep raken. En de boel eventjes op zijn kop zetten.
Een vriend meldde laatst dat hij alleen nog in het heden leeft. Lijkt mij een prima overlevingsmechanisme, maar zelf kijk ik bij tijd en wijle graag even in de diepte. Hoewel graag niet het goede woord is, want het is pijnlijk. Maar naar mijn idee wel noodzakelijk. Om de angel uit de wond te krijgen. Pijnpunten uit het verleden hebben nogal eens de akelige gewoonte emoties in het heden uit te vergroten. Zodat jij of ik de etter langer voelen. Het broeien ervan en het verdriet en de boosheid ervan kunnen veel heftiger zijn dan ‘passend’ is bij de huidige gebeurtenis.
De wet van de aantrekkingskracht bepaalt dan weer dat, naar mijn idee, het pijnpunt onbewust wordt opgeroepen door jezelf, mits je getraumatiseerd bent. Steeds opnieuw in dezelfde valkuil. In hele verschillende gedaanten. Soms zelfs verkleed, waardoor de oorsprong lekker gemaskeerd blijft. Die beruchte ezel waar ik het vaker over heb gehad, die bij emotioneel leren zich geen twee keer aan dezelfde steen stoot, maar tig keer, tot de les geleerd is.
Tot alweer twee decennia terug, heb ik hulp gehad bij deze zoektocht in het verleden. Zijn er daadwerkelijk angels uit wonden gehaald. Een hele bevrijding en opluchting. Met als gevolg dat ik weer leerde aarden in plaats van vluchten. Heerlijk! Daarnaast een aardse eega gevonden en de boel kwam in een behapbare balans. Helend.
Bewustwording van je pijnpunten kan, naar mijn idee, de overbodige lading doen smelten. Maar ach, wie komt nooit in zijn of haar pijnpunten terecht? Neem rust en ruimte en behoud je ritme zou ik zeggen. Een flinke schaterbui, een flinke traan. Onderzoeken is ontdekken, maar wel gedoseerd!
Ik leef graag in het heden.
Maar soms word ik tegen gehouden door het verleden.
Nog liever kijk ik positief naar de toekomst.
Vriendelijke groet,
Mooi streven Rob! Ik duik soms onder in de schatkist van mijn verleden om er vorm aan te geven via een blog en ter lering van mezelf. 🙂 Maar niet te vaak, daar wordt een mens somber van. Toch?
Positief is het als je al zo sterk bent om oud zeer onder ogen te zien. Zolang je het niet aankunt, zorgt je geest ervoor dat je er als het ware blind voor bent. En sommig oud zeer moet je in stapjes verwerken, om de paar jaar nog weer een schilletje eraf. Dan denk je: leer ik het nou nooit? Dat komt doordat die schilletjes erg op elkaar lijken, maar het is elke keer een schilletje verder.
Mooie duidelijke aanvulling Hilda! Ja zo voel ik het ook, steeds een nieuw schilletje tegenkomen. Ken jij het boek uit de 70-jaren? ‘Het binnenste ei’? Kom even niet op de schrijfster, maar oh ik kon het toentertijd niet uitlezen… 🙂
Er zit veel verpakt in een psyche! 🙂 Gelukkig raken we niet uitgeleerd. Da’s dan het mooie ervan.
Fijn weekend!
Hannes Meinkema? Las ik ook in een periode dat het diep raakte. Wat ik anders nooit doe, dit boek toen een keer of vijf gelezen.
Yes Hannes Meinkema, die bedoel ik! Thnxx… Tientallen jaren bewaard met ga ik nog eens uitlezen. Toch laatst maar eens weggedaan. 🙁
Je denkt wel eens terug in het verleden en voel dat er dan ook nog het e.e.a.in het rugzakje zit wat er soms moeilijk ook komt.Het zit diep verstopt en het komt naar boven wanneer er iets gebeurt wat in het rugzakje zit.Ik zeg dat wel eens meer en veel mensen herkennen dat of wat ook gebeurd men zegt dat het een vorm is van het vasthouden van de slachtoffer rol.Soms erg moeilijk om mee om te gaan.Maar, proberen om er een goede lijn in te krijgen en om te overleven met het rugzakje.
Klopt Geert het blijft een kunst een goede lijn te krijgen, zoals jij het zo leuk noemt. Als de pijn diep is kan ik me voorstellen dat iemand zich slachtoffer blijft voelen. De angel er uit krijgen is nog niet zo makkelijk. En soms is het wijs erlangs te leven. Dank voor je reactie!
Bewustwording is inderdaad het toverwoord, Loes. Zodra je leert herkennen dat je de neiging hebt om in oude groeven te vallen (het beeld wat ik daar graag voor gebruik) kan je je er tegen wapenen en proberen om zaken langs nieuwe paadjes te lijf te gaan – of af te doen als niet meer relevant. Interessant onderwerp.
Dank je Harrij, ja kan er nog veel meer over verhalen, interessant vind ik het zelf ook. De psyche: zo bijzonder werkend en toch wetmatigheden in te ontdekken… 🙂 En denk je veel bewust te zijn, tada… dan kom je weer iets tegen. Nooit uitgeleerd. Fijn weekend!
Nee inderdaad, het is een never ending story.
Jij ook een weekend met een glimlach, Loes 🙂
Dank Harrij! Die glimlach lukt gelijk al met je reactie! Voor jou ook een glimlach: 🙂
Loes, dit is moeilijk om op te reageren, weer knap neergezet, een schaterbui met een traan.
LOL, maar je reageert wél Zadeltas!