Gelukkig is de natuur overal, ondanks verstedelijking. Maar je moet er soms wel met een loep naar zoeken. Oftewel een flink stuk voor op pad gaan. Zelf zijn eega en ik in het bezit van een flink doorgegroeide postzegeltuin, waar ad hoc opeens moet worden gesnoeid als het tuinpad dreigt te worden overwoekerd. En zo wil ik het ook graag. Goed voor de vogels en de insectjes.

Tegenwoordig is het trendy zoveel en mooi mogelijke tegels in je tuin te hebben. Maar helaas kunnen vogels daarin geen nestjes bouwen. En insecten niet lekker in rommelen. Een tij dat niet te keren lijkt. Een heel jammerlijk tij. Voor de relaxstand en de broodnodige ontspanning ook van de mens is natuur onontbeerlijk. Ik heb er wat mee.

En ben je niet in het fortuinlijke bezit van een tuin dan kan een kamerplant je ook veel plezier schenken. Onlangs schreef ik nog over mijn Rijkdomsplant: *Klik* Nou die is bijna alweer op oude sterkte, kan ik melden. Ongelooflijk snel.

Voor mij zijn planten, bomen, struiken en bloemen dé levende bewijzen van de oerkracht in de wereld. Zoals je ook als mens naar het licht dient te reiken. Waar ik vrolijk van kan worden, lichtpuntjes in donkere tijden. Schoonheid raakt me diep. Zo heb ik eens in duistere tijden, prinses Irene indachtig, een mooie boom omarmd. En ja de relaxstand trok gelijk naar binnen. Wonderlijk.

Zonder op de zweeftoer te willen gaan kan ik van natuur genieten. Heb ik er wat mee. Die positiviteit. Palief heeft me die liefde geleerd. En al had ik geen geheugen voor alle namen van de plantjes die hij noemde, zijn blijdschap erover heb ik wel overgenomen.

Malief had groene vingers. Zij zag aan een plant wanneer die water nodig had. Niks eenmalig per week een ronde zoals ik. Op gevoel en soms wel met drie weken ertussen wist zij wat die plant net op dat moment nodig had. En daar gaf de plant al zijn groeikracht voor terug. Haar planten tierden welig, zo welig dat het alle bezoekers opviel. Ik zie het ook als een plant dorstig is.

Natuur je moet er wel van houden.