Laatst kwam een bekende tot twee keer toe met haar collectebus aan de deur: de eerste keer was mislukt, maar had ik toch opgemerkt. Integer! Volhardend. Zelf hou ik met een collectebus in de hand, geen lijstje bij. En vind één keer langsgaan genoeg. Maar: petje af voor hen die het nog zo serieus nemen.

Ik ken iemand, die zijn integriteitsgevoelige baan, zó serieus neemt dat hij nooit, maar dan ook nooit een zijsprongetje maakt. Zijn collega’s wel, maar dat terzijde. Er zijn nuances, vijftig tinten grijs misschien wel. De scheidslijn is dun en tussen mazen doorfietsen vereist behendigheid. Maar kan ook een sport zijn.

De lijnen rond waar mijn geweten zich vroeger begaven, waren strikt en vastomlijnd. Te strikt en te vastomlijnd. Op een gegeven moment kon ik niet meer ademen. Benauwend. Perfectionisme tot aan het toppunt en ver daarboven. “Wij reiken de lat aan, de hoogte bepaal jij”. Bekende commercial van een instituut in thuisstuderen. En ergerlijk! Inzoomend op een lat naast de man, met blauwe wolkenluchten. The sky is the limit veronderstellend.

Al tegen mijn burnout aanlopend meenden mensen in mijn omgeving me nog verder te moeten pushen. “Je kan meer”.  En dat geloofde ik. Mijn eigen onrustgevoelens wegduwend. En nog maar weer eens een stapje harder en beter. De Wet van Murphy richting afgrond belopend. Tot er angsten kwamen die niet meer te negeren waren. Die zichtbaar werden. En een uitlaatklep had ik amper.

Wist ik veel dat het benoemen van die gevoelens zo kan helpen! Door schade en schande wijs geworden. Op de harde manier. De manier des levens. Via de ontkennende manier naar de erkennende manier. De erkenning dat je ook maar mens bent. Met je zwakheid en je kracht. Me stap voor stap ontworstelend aan ketens die niet klopten. En ook mijn geweten werd soepeler. The sky is the limit? Nee hoor aarden is noodzaak. De lat staat ook op de grond. Waar je voeling mee moet houden. En zonder stutten en steunen, plek waar je kunt ‘spelen’, jezelf kan zijn, kan die lat echt niet geplaatst worden.

Ik heb de mazen van mijn geweten grondig verkend. Elastiekjes ingebouwd op de plek van te benauwende kabels. Met mijn neus op de feiten dat mijn leven niet maakbaar is, maar wel bestuurbaar. En op een integere manier een sport gemaakt van de mazen. En de rustplaatsen.