Over onze kat Mara (poes 1997) heb ik al eens verhaald. Via een kattengedragstherapeute leken we haar te kunnen afhelpen van haar tepels tot bloedens toe likken. Mmm leken ja. Het is nog niet helemaal gelukt.

Mara heeft haar werkterrein uitgebreid. Likte ze aanvankelijk alleen naast me op het bureau in de werkkamer tot bloedens toe, nu doet ze het ook op bed, op het kleed in de huiskamer enz. En daar zit ze niet direct naast me, zodat ik haar kopje met één vinger kan optillen. Haar uit haar gelukzalige roes kan halen. Een waarschuwend “Mara” roepen wil niet altijd helpen. Maar in mijn handen klappen wel.

Tot overmaat van ramp kopieert Lotte (poes 1997) het likgedrag nu ook. Hoewel ze daarbij gelukkig haar tepels nog niet ontdekt heeft. Met twee neurotisch likkende katten in huis is lastig. De stress is toegeslagen?

Hulp in de huishouding zei gisteren nog: waar hebben ze dan stress van? Dag en nacht kunnen ze door het kattenluikje naar buiten. Willen ze door de voordeur erin of eruit, staan wij als personeel klaar. Een warme schoot en aaitjes zijn veel voorhanden voor de dames. Ik werk thuis, dus ben veel aanwezig. Sterker nog: ik ben een echte aaimachine. En het eten krijgen ze veelal prompt om 18 uur! Brokjes zijn er altijd. En water ook. Plekjes om te slapen zijn er legio.

De dames likken en likken. Mara braakt daardoor ook regelmatig haarballen. Hoewel ega daarvan gruwt, heb ik er geen problemen mee die op te ruimen. We piekerden ons suf wat we nu weer kunnen proberen om dit gedrag te stoppen. Het alternatief is anti-depressiva of een kapje om haar kopje. Dat moet je toch niet willen?

We hebben nu feronomen (Feliway) in het stopcontact. De synthetische variant van hun geurkliertjes. Na 24 uur schijnt dit te moeten gaan helpen ontstressen. Zelfs tegen de schrik van vuurwerk. Maar ook tegen zelfbeschadiging? We zitten nu op 21 uur. Of het lukt of likt? Wordt vervolgd.