Ja elke dag een beetje lichter. Meer licht bedoel ik. Hoewel het gewicht van de donkere zwaarte van december daardoor ook lichter wordt. Met toen stralend middelpunt de nu onttakelde kerstboom en het kerstgroepje. Trieste bedoening dat onttakelen of aftuigen. De groene sporen die deze achterlaat. Tot ver in de zomer merkbaar.

Eigenlijk is het raar met die wisseling van licht en van seizoenen. Altijd weer verlang ik naar de langste dag. Met zwoele warmte in de lange, lange, ellenlange avond op ons terrasje. En altijd weer gaat die langste lichte avond in frisheid voorbij. Zonder buiten zitten. Of zelfs in regen. En is het licht alweer op zijn retour als je het geluk hebt buiten ’s avonds laat je tuintafelkaarsje te kunnen branden.

Sneeuwlicht

Met 21 december viel de winter in, maar er klopt geen barst van want al eerder viel er sneeuw en daardoor bijzonder mooi sneeuwlicht! Helaas nostalgie: ijsramen. IJsbloemen op de ramen. De wereld verstild in een gevangen sprookje. En behoudens wat los dwarrelende sneeuw na die tijd die slechts plasjes vormden zie ik die winter nog niet erg komen. En die nationaal gehoopte Elfstedentocht zie ik ook nog niet zo snel in aantocht. Al deed één enkele schaatser zijn heikele sportieve kunsten na twee vriesnachtjes. Wel op een ondergelopen weiland, de durfal.

De seizoenen kloppen nooit qua weer met wat de kalender als datum aangeeft. Binnenkort de eerste sneeuwklokjes al boven aarde? Dat luidt toch de lichtere lente in? Al halen we de lente nu al binnen met de narcisjes die oppiepen en nu weldadig bloeien. We leven graag vooruit toch? Zien de toekomst lichter en mooier dan het heden.

Lichter

En nu heel letterlijk lichter. Genietend van elke minuut meer licht ’s ochtends en ’s avonds. Lichtere beloftes. De donkerte én de somberte van me afschuddend. Alleen al door die paar minuutjes. Eigenlijk ben ik maar een kuddedier. Overgeleverd aan lichter licht. Hoopvol licht. Tot 21 juni elke dag een beetje langer.

Daarna mijn kop in het snakkend zand voor elke dag een tikkeltje minder. Geleidelijk. Met als jaarlijkse schrik en fel, oeverloos, snel dovend protest, de klok een uurtje vroeger. De winter die dan eigenlijk al intreedt. Met de nodige verkeersongelukken door het plotsklapse ervan. Dat protest is er nooit bij de klok een uurtje lente-later.

Maar voor nu: elke dag langer lichter licht. Bij jou ook in je gemoed? Tot de laatste groene dennennaalden in het zomerkleed?