Een vies praatje? Wie wil het nu over mest hebben? Ik dus…

In het engels is mest: dung, en op het plaatje de Dung Beetle. Juist de mestkever. Goed geraden. De mestkever is hier bezig een mestballetje naar zijn hol te rollen. Om zijn kindjes van te laten eten, die – eenmaal groot –  ook weer ‘zinloos’ en onvervaard rollen met mestballetjes. Dat is hun levenscyclus. De mestballetjes vele malen groter dan zijzelf. Op zich een wondertje der natuur.

‘Zinloos’? Ook zo zinloos bezig de laatste tijd? In de tredmolen van de waan van de dag?  Of voelt je leven wel regelmatig als zinvol? Kun je de wondertjes en wonderen, lichtpuntjes of sterretjes nog zien? Ondanks mogelijk verdriet en tegenslag? Of is jouw leven er eentje van alleen maar een successtory?

Zelf denk ik dat ieder op zijn tijd met klein of groter leed te maken krijgt. Of al heeft gekregen. Althans zo is het mij wel vergaan in mijn leven. Daar verhaal ik wel vaker over. Om het met lelijke woorden te zeggen: shit happens.

En de kunst is het om er mest, of dung, van te maken. Het meest levensvatbare voor veel leven. Planten kunnen niet zonder mest. Dieren leven weer onder andere van planten en vul de bekende levenscyclus maar verder in. En zo grijpt alles ineen en kunnen we niets en niemand missen. Ook de Dung Beetle niet.

Zo helpt het mij heel goed – tegen zinloosheid en leegte – om plannen te maken, doelen te stellen en kansen te grijpen. Ja kansen grijpen, ondanks de kans op een teleurstelling. En dan maar bezig zijn met zoeken, want waar vind je die kansen? Flinke dosis initiatief en doorzettingsvermogen wil weleens helpen. En in de crea-stand en kansen ‘ruiken’.

Van doorleefd verdriet en tegenslag pareltjes maken. Pareltjes die de ontvanger toeschijnen en trots maken. De oester maakt van pijn (zandkorrel) met veel elan een parel. Onlangs kreeg ik er een geschonken. En reken maar dat ik trots was, en dankbaar en blij.

En zo kom ik van mest op een parel. Van levensscheppend op een lichtpuntje! Zinvol.