Voor mij gloort er een onzekere toekomst. En met mij velen. Ik hou me vast aan mijn dagelijkse leven, maar hou nu speciaal oren en ogen goed open voor elke kans, die mogelijk voorbij zou kunnen komen.
Als je er zo op terugkijkt kan dat open oren en ogen voor hilarische missers zorgen. Een kans net zo snel losgelaten als gepakt. Ik ben jaren onderzoeksassistente geweest. Maar slechts kort in een groot ziekenhuis. Met het bij aanvang breken van mijn enkel was deze carrière als onderzoeksassistente enkele weken later, alweer voorbij. En zat ik thuis met een voet omhoog. Zelf gekozen vertrek maar niet minder pijnlijk. Wat heb ik er een last van gehad. Keuzes doen vaak pijn, omdat je verdrietig bent om het verlies van de andere keuze. En keuzes geven niet altijd rust, omdat je ook kunt kiezen voor een open toekomst. Voor een keuze iets te beëindigen. Zonder te weten hoe verder. Iets wat niet meer goed voelt. Laat staan als je geen keuze hebt, maar iets je overkomt.
Onzekerheid is je deel, maar ook best spannend. Bewust leven met open oren en ogen geeft een totaal andere dimensie aan je bestaan. Aan je dagelijkse leven. Niet overdrijven natuurlijk. Maar regelmatig komt er teleurstelling bij kijken. Daarbij stilstaan en weer verder gaan. Dat is de kunst. Een kunst die je kunt trainen en oefenen. Dat is dan weer de positieve kant.
Zo zijn ega en ik uit het wijkbestuur gegaan. Door te weinig enthousiasme vanuit de wijk. Een gegeven dat men alom treft. Droevig, en zo’n beslissing gaat veel dieper dan je denkt, na meer dan twintig jaar betrokkenheid. Meeleven, richting geven, vooruit denken, feesten organiseren en krantjes op tijd produceren. Precies zoals ik het graag heb: in mijn eigen tijd en op mijn eigen tempo. Dagje down is daarin een dagje rust. En daarmee houd ik balans.
Nu ik op dit moment dit gegeven eindelijk heb geaccepteerd, komen er weer nieuwe kansen. Dit klinkt als een cliché, maar is niet sleets! Nee, nee ik ga niet verklappen wat, want misschien behoort het straks weer tot de hilarische missers. En zoals ik wel eerder betoogde dient een zaadje in alle rust eerst tot een plantje uit te groeien. Met de drie R’s: Rust, Reinheid en Regelmaat.
Onzekerheid: je moet ermee leren leven, wil je staande blijven! We hebben nu alle kans dit te oefenen. Dat dan weer wel.
Mooi verhaal, waarin bewust stil wordt gestaan bij gevoel van verlies, afscheid nemen. Dat het goed is daar even de tijd voor te nemen, zo nodig te rouwen of uit te huilen voordat je verder gaat: iets nieuws beginnen.
Een proces dat zich steeds weer in onze levens herhaalt.
Ik ben weleens benieuwd of ik weer langduriger doel kan vinden. Dank voor je reactie!
Staande blijven met een onzekere toekomst voor ogen is juist in deze tijden van recessie een kunst.
Helaas zullen wij voorlopig constant moeten blijven oefenen,omdat de praktijk leert dat de onzekerheid op dit moment een toekomst heeft. Hoe wrang dit sociaal en economisch ook moge zijn.
We doen allemaal ons best. Dank!
Heeeerlijk, dit is een punt uit de taart die “leven” heet.
Mijn voorgangers hebben het ook al geschreven: je maakt me ontzettend nieuwsgierig naar het plan dat je aan het uitbroeden bent. Maar training en oefening in teleurstellingen maak ik toch liever niet te vaak mee. Succes met rust, reinheid en regelmaat om tot uitvoering van je plannetje te komen!
Een uitgestippeld levenspad is maar saai. Zo blijft het spannend!
Nou Loes, je hebt ook mij nieuwsgierig gemaakt. Overigens weer een goed stuk.
Liefs Leny
Behoorlijk intrigerend en nieuwsgierig naar jouw volgende stappen word ik van dit stukje,
Liefs van nicht Loes
Erg mooi Loes, maar nu maak je het spannend, want wat is het volgende project waar jij je mee bezig gaat houden?