En ja er is een vraag binnengekomen. Over kroonjaren en daar voldoe ik graag aan. Een kroonjaar is toch echt iets bijzonders. Een mijlpaal, die menigeen die nooit de jaardag viert, wél viert. Een markering in de tijd. Een bijzonder moment. Al heb je natuurlijk ook vluchters. Die er niets van willen weten. Natuurlijk prima, het is je eigen leven, dus ook kroonjaren heb je zelf wat over te zeggen.
Zoals vaker verhaald is het leven één avontuur, één proces. Met een heleboel verschillende fases. De dertiger staat anders in het leven als de vijftiger. En nou bedoel ik niet de generatieverschillen. Daar gaan we het nu even niet over hebben. De vijftiger die terugkijkt naar hoe ie was met zijn derde kroonjaar. Leerzaam om te zien.
Het vijfde kroonjaar wordt alom als keerpunt gezien. Om de jarige in het ootje te nemen. Te plagen, met deze toch mooie mijlpaal. Sarah, Abraham: er zijn zelfs officiële namen aan gegeven. Zelf heb ik het lijdzaam ondergaan. Ik zag er erg tegenop. Hoewel zeker memorabel. De dierbaren hadden echt hun best gedaan. En eega ook. Nog nooit had ik het zo groots aangepakt. Met zaaltje en ballonnen. Met hapjes en drankjes. Met een schier oneindige rij gasten, waardoor ik de cadeaus niet uit kon pakken. De brusjes, de tantes, de verdere familie, vrienden en bekenden. De sketches en de vrolijkheid. Het was een feestelijk gebeuren.
De weken erna had ik het er best moeilijk mee. Keek met andere ogen naar oudere mensen. Jee hier hoor ik bij. Niet meer jong, niet meer jeugdig. Echt zo voelde ik me. Maar gelukkig landde die voorstelling naar de realiteit. Van het ene moment op het andere wordt niemand opeens oud. Ook niet met mijlpalen. Maar de eerste echte kwaaltjes en klachten kwamen in het volgende decennium wél. De grootste troost is dat het ieder ‘overkomt’. Als je geluk hebt. En hopelijk je levenservaring wijsheid wordt.
En ja, óp naar het volgende kroonjaar realiseer ik me dat elke fase zijn schoonheid kent. De bubble eeuwig jong betrekkelijk is. Al zie ik er voorbeelden van. Jong van geest en soms nog als een hinde door het leven. Het grapje: ik wou dat ik 18 was met de wijsheid van nu. Stel het je eens voor. Toch niet echt?
Hoi Zussie,
Het kind in de mens moet je koesteren!
dit is altijd mijn antwoord als mensen mij verwijten als ik weer eens een beetje te jeugdige grappen of reacties maak.
nu bijna 56 ga ik me steeds meer realiseren dat dit hetgeen is wat me vrolijk en jeugdig houd.
op deze manier kan ik tot nu het ouder worden nog steeds accepteren.
bedankt voor je blog onderwerp.
zie weer uit naar je volgende
grt Broertje
Sinds 10 dagen ben ik nu 50 jaren oud.
En ach, gelukkig gaat het ouder worden ook per dag en uiteindelijk zijn het alleen maar getallen.
Ha die Loes,
Wat heerlijk om 60 te worden. Nog lang niet echt oud, maar wanneer is het dat wel? Oud gezegde: “hopelijk er nog 60 bij” het is je van harte gegund.
Dit jaar ga ik de 65 doen! Dat is geen kroonjaar helaas maar wel eentje om bij stil te staan en vadertje staat speelt daarin een belangrijke rol. Hopelijk ga ik de 104 halen zoals ik me had voorgenomen toen ik 50 werd. Aardig op weg vind je niet?
Nichie Loes
Wat moet ik nog aanvullen op jouw verhaal. Ik ervaar 61 jaar,bijna 62, als iets heel gewoons. Niets engst aan,gewoon weer een jaartje ouder . Ook weer ww dichter bij mijn pensioen. Hoop dat ik daar jaren van mag genieten.
De Woelabukkies vieren ook hun kroonjaar.
Helaas er is het nodige misgegaan.
Dat komt zo!
De Woelabukkies praten regelmatig over maatschappelijke kwesties.
Zo ook over het fenomeen “zinloos geweld”.
Zij wilden dit ook wel eens meemaken en hebben dus het zinloze geweld in scene gezet.
Zij organiseerden een fietstocht bestaande uit 2 groepen.
Op een zeker moment zou de ene groep de andere groep onverhoeds aanvallen.
Dat gebeurde ook en de ene groep begon in te hakken op de andere groep, waarbij de fietsen ook niet werden ontzien.
Ja, als de Woelabukkies iets gaan doen, doen zij dat grondig, ongeacht de afloop.
Daarbij zijn zij, zoals u wellicht nog kan herinneren, een beetje onhandig!
Het gevolg van dit alles: 20 fietsen in de prak en 30 woelabukkies in het ziekenhuis met divers letstel, zoals botbreuken, snijwonden en neusproblemen. Ook waren nog 25 brillen kaduuk.
Flippiedeflipflap, u weet nog wel, de fietsenreparateur moest daarvoor overwerken, wat hij niet graag deed. Hij bromde nog iets van:”die stommelingen weten niet het verschil tussen realiteit en toneelspel!” “Maar ja, dacht hij, ik ben getrouwd met een Woelabukkievrouw en dat schept verplichtingen.
Na eerst nog even gebeld te hebben met de dienstdoende arts van het ziekenhuis die hem verzekerde dat de gewonde Woelabukkies na ongeveer 3 dagen uit het ziekenhuis ontslagen zullen, ging aan de slag met de kapotte fietsen.
Ik heb nog een paar dagen, dat geeft rust! Maar ik bereken wel het overwerktarief, van toepassing voor reparaties van de gevolgen van zinloos geweld, dat zal ze leren!
Bollobukkie.
Nou Loes, elke leeftijd kent zijn charmes. Ik kan het weten. Als je dan nog het geluk hebt om redelijk gezond door het leven te gaan, dan is dat toch wel heel fantastisch. Probeer zoveel als je kunt, gezond te blijven, dan kun je van elke nieuwe levensfase genieten!
Heel veel liefs van je schoonzus Leny