Vorige week was ik met nicht naar het Theaterstuk de Hormonologen waarin Nelleke van der Krogt  en twee andere vrouwen speelden. Nelleke: ja die van tussen Kunst en Kitsch. Even omswitchen dat ze theater kan spelen in plaats van een rustige commentaarrol bij het televisie programma. Hormonologen: leuke titel! En je denkt nu dat dit saai was en deprimerend? Niets minder is waar, het was sprankelend en levenslustig. Een vervelende fase, waarin de kwaaltjes gaan toeslaan, maar veel herkenning bij het publiek en een heleboel te lachen. En dat allemaal door een gemeenschappelijke, wervelende verandering in die minuscule hormonenhuishouding.

Het publiek bestond uit ontzettend veel leuke, energieke, middelbare vrouwen en hier en daar een verdwaalde man. Vrouwen waaraan zeker geen hoog tobberig gehalte was toe te kennen, of maar te vermoeden. Zelfs spotte ik een kind, die op de verkeerde momenten lachte. Ik vond het storend.

Zelf denk ik steeds door de menopauze heen te zijn, maar jee, na betrekkelijke rust en opnieuw mijn oude krullen in mijn haar, opeens weer steil haar. Dan weet ik al, dat er weer een opvlieger kan komen of een nat bed van de zweetaanvallen. Stemmingswisselingen. Brr. Ega vind het ook niet leuk. De diverse in- en uitgangen in een vrouwelijk lijf beginnen onverwacht teveel of juist te weinig vocht af te scheiden. Lastig!  Neem bijvoorbeeld de tranen zonder verdriet. Een van de klachten.

Tijdens de Hormonologen kwam er ook geen uitsluitsel hoe lang deze fase kan duren. En daar kwam ik voor. Want ja het is een fase en gaat ooit over. Toch? Ik zit er zelf al een jaar of acht in, mag het dan eens ophouden? De Hormonologen gingen sneller: een leuke, taboedoorbrekende zit van slechts anderhalf uur. Aanrader!