Een heel oud gevoel, met grote, grijze baard bij mij: miskend voelen. Met ongeschoren stoppels en snor overvalt het me nog weleens. Milder dus dan de grijze baard. De frust te willen praten, doorpraten maar niemand die luistert. En doordenken lukt mij niet zo goed als doorpraten. Soms. Gedachten buitelen door elkaar en verdringen elkaar. Met praten zet ik ze op een rijtje. Hoor ik mezelf hardop nadenken. Zoekend. En als het goed is, ook vindend.

Niet dat ik geen erkenning krijg… Hou me ten goede, die valt me regelmatig ten deel. En doet me goed. Al dien ik oprechte erkenning ook een plekje te geven en niet weg te wapperen. Waar ik wel vaker over schreef, dat het ook een kunst is een compliment te ontvangen, is nu ook weer van toepassing.

Maar zoals één van mijn vaste reageerders al eens opmerkte: soms kun je erkenning of een compliment niet doorvoelen. Niet aannemen in je hart. Een kunst op zich. Een sociale levensvaardigheid durf ik het te noemen zelfs. Ook eentje van de beginfases van therapie. En van heel veel basisinteractie. Een gebaar, een juist, goed-getimed woord. Het kan veel doen voor mijn stemming. Maar geef ik ook graag weg.

Miskend, bah wat een rotwoord. En bah wat een rotgevoel. De grijze baard komt sluipend door de frust. Boosheid. En ik zit weer in mijn kindertijd. Dan maar slapen. En me proberen te bevrijden. Vaak wakker en schuldigen zoeken. Terneer gedrukt. En langzaam maar zeker gaan zoeken naar een oplossing in dit slachtoffergedoe. Want mezelf als slachtoffer schiet ik niet lang wat mee op. Voelt nog hopelozer en tja daar is het woord weer: miskend.

Al twitterend lees ik een opbeurende quote: “Success is a lousy teacher. It seduces smart people into thinking they can’t lose.” ~Bill Gates. Niet de eerste de beste. Wel een hele succesvolle. Waar en wanneer kan hij nou verlies hebben meegemaakt? Of is dat zijn buitenkantje? Zijn mogelijk getwijfel en spannende keuzes zien wij niet natuurlijk. Alleen de glamour van het succes. Mooi dat juist Bill dit zegt.

Met daarnaast nog een rake reactie op mijn blog ben ik eruit: deze middag gebruik ik om te schrijven. Helemaal voor mezelf. Over het item miskend, waardoor de gestoppelde wangen geschoren worden.  De snor mag blijven. Ik een actieve keuze maak, die haalbaar en realistisch is. Opgelucht haal ik adem, want ja ook schrijvende woorden zetten de boel op een rijtje. Waarvan akte.