Met een flinke duik in het verleden, net voor eega om mijn hoekje kwam kijken, was het nog het mobielloze tijdperk. Hoe een vlucht dat genomen heeft, is ongekend. Recht evenredig met de opkomst van de computer. Maar we deden het ermee. En wat je niet kent, mis je niet, al wil ik daarover nog wel eens een nootje kraken met je.

Nu echter niet. Ik wil iemand bedanken. Die ik destijds nooit heb bedankt. In het mobielloze tijdperk, waarin deze taxichauffeur een werkende telefooncel diende op te zoeken om mij te kunnen bellen. Ook al zoiets: een werkende telefooncel. Met een dringende oproep van de PTT dat dit voor mensen hét lijntje kon betekenen naar leven of dood. Niet meer voor te stellen.

In een duistere tijd kwam ik door allerlei ongein ten einde raad ‘s nachts in een taxi terecht. De chauffeur, ik weet echt zijn naam niet meer, werd zodanig geraakt door mijn verhaal, dat hij meeliep naar mijn huis. Al kopjes thee drinkend luisterde en vroeg hij. Zijn taxi een straat verderop.

Hij vertelde ook. Over zijn voorgenomen huwelijk met een Spaanse of Nederlandse in Spanje.  Dat geheugen hé… Dat door een dodelijk verkeersongeluk zo ruw werd verstoord. Juist van zijn Spaanse schone.  Alles qua huwelijk was al tot in de puntjes voorbereid. Zelfs een kerkje in de bergen. Hoe totaal kapot hij terug kwam bij zijn ouders. En nu taxiwerk deed. Hoe zijn ouders hem trachten op te vangen. En hoe er langzaam maar zeker enig herstel bij hem speurbaar werd.

Ik gaf hem mijn telefoonnummer na uren thee. Ik die niet van thee hou. En was weinig thuis. Onverwacht een belletje vanuit een telefooncel en we gingen uit eten. Ik dacht er maar niet aan hoe vaak hij de gang naar de telefooncel had moeten maken. Hij verhaalde dat hij een ernstige waarschuwing had gehad. Zomaar niet bereikbaar voor de centrale. Hij toonde er geen berouw over. Maar was natuurlijk niet vatbaar voor herhaling.

Het is nooit wat geworden met hem en mij. En zomaar opeens moest ik aan hem denken van de week. De zachte afdrukjes achter latend in mijn hart. Nooit vergeten. Een stukje vertrouwen gevend. En benieuwd of het wel wat was geworden als er toen al mobieltjes waren geweest. Benieuwd hoe zijn leven verder is verlopen.