De Zwarte Pietendiscussie maakte nogal wat los. Zo kreeg ik veel reacties op mijn vorige blog waaronder één die ik je niet wil onthouden: laat Zwarte Piet organisch langzaam evolueren! Prachtig woord zeg – organisch langzaam – en als toevoeging, dat Zwarte Piet van de grote boeman ook niet in één generatie de lolbroek was, die hij nu is. Als waarlijk helper van de kindervriend Sint. Sint heeft overigens generaties hiervoor ook heel wat kinderachterwerkjes bewerkt als je de plaatjes van vroeger mag geloven, zou ik dan als noot willen toevoegen.

Een andere reactie was een verontwaardigde dat er zoveel leed is op dit moment, waar amper over geschreven is. Klopt en hoe triviaal zijn we dan in ons koude kikkerlandje? Korte lontjes hiero en snel aangebrand. Van een kinderfeest een heel racismeprobleem maken, dat daardoor alleen maar wordt verscherpt.

Ik voel wel wat voor dat organisch langzame. Dank tipgever! De hetze, de aanscherping, blijkt wel met de mond, of schrijvenderwijs, beleden, maar in een enkel geval slechts tot verandering te leiden. Of is het lijden? Lijden we aan die snelle en abrupte hetze? Mmm ik heb gespeurd naar Pieten in de reclames en advertenties, maar nee hoor, geen enkel bedrijf wil daar zijn – zwarte – handen meer aan branden. Piet lijkt verdwenen in de media. Piet lijdt dus wel. Aan negering en achterstelling.

Gelukkig is Piet wel in het straatbeeld, alsof er nooit een hetze is geweest. En van in elkaar getimmerde Pieten heb ik – opgeluchterwijze – nog niet gehoord. Maar soi, Nederland gaat over tot de orde van de dag. Met hopelijk zeer veel Zwarte Pietjes aankomend weekend met het traditionele vrolijke gezins-kinderfeest.

Organisch langzaam: we zullen volgend jaar wel verder zien. Procesmatig.