Problemen parkeren

Het trendy gebruikte woord ‘loslaten’ als veelvuldige reactie op een probleem bespreken heb ik vaak in mijn blogs van alle kanten bekeken, beproefd en besnuffeld. Het voelde nooit helemaal kloppend. Inmiddels zie ik het anders. Het probleem moet namelijk niet weg, maar niet groot worden. En ik blijf naar een oplossing zoeken. Maar een tandje minder intens. Ik wil het woord ‘loslaten’ liever vervangen door ‘problemen parkeren’. Veel vriendelijker naar mijn gevoel.

Voor jou ook? Licht, lucht en ruimte geven en over tot de orde van de dag. Het is fijn om het in mijn achterhoofd rustig op mezelf in te laten werken. Zonder het groot te maken. Voortschrijdend inzicht nu.

Er blijken na het parkeren plotsklaps regelmatig mooie dingen te gebeuren. Het leven heeft namelijk zijn eigen ritme en doel. Maar ik moet er wel voor openstaan. En dat lukt mij uiteraard niet altijd. Het is ook niet erg om overmand door emotie er even bij stil te staan. Te doorvoelen zelfs. In rouw of stress is dat nu eenmaal zo. We zijn uiteindelijk allemaal mens en niets is menselijker dan emoties. Maar ieder op zijn/haar eigen manier.

Lowietje de Vos

Mij helpt afstand nemen en mijmeren heel goed. Het beroemde laten bezinken, een ander woord voor ‘problemen parkeren’. Je hersencellen zijn eigen gang te laten gaan. Maar ik ben van nature analytisch ingesteld. Dat zit er totaal ingebakken. Als kind al. Mijn vader had als koosnaampje voor mij zelfs: Lowietje de Vos. Ik probeer te begrijpen, ook mezelf uiteraard.

In gesprek met anderen kunnen er ook mooie dingen gebeuren. Ik lucht regelmatig mijn hart en praat graag. Al krijg ik soms kritiek. Wat echt niet altijd meevalt. Of niet serieus genomen worden, ook zo’n beruchte. Als het goed is krijg je van vertrouwde mensen om je heen goed bedoeld advies voor je blinde vlekken. Of onverwachte complimenten. Die ik koester, als ze raak en gemeend zijn.

Bij de ander

Vaak helpt het, hoe moeilijk ook, opmerkingen bij de ander te laten. Te zien hoe die in elkaar zit en dat het meer over diegene zegt dan persoonlijk te nemen. Lange tenen proberen te doorgronden. Al is er niks mis met een oprechte goed bedoelde eerste reactie. Maar ik zal zelf echt nooit persoonlijk worden als ik boos ben.

Wijsheid komt en gaat. Levenservaring is een groot goed op deze leeftijd van jonge oudere nu. Iets wat als ‘vanzelf’ door vallen en weer opstaan ontstaat. Als je je lessen probeert te leren. Maar zoals in eerdere blogs verhaalt: een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen. Als mens echter moet je je emotionele lessen leren door tig keren er tegenaan te lopen. Of in de valkuil vallen. Mens zijn is niet makkelijk.

Of heel eigenwijs opeens de boel de boel te laten en lekker gaan wandelen bijvoorbeeld. Waarmee je, zoals hier mijn oude en trouwe snorfiets – een collectors item-, als vanzelf problemen parkeert…