Onze grijze prinses Lotte heeft haar jachtinstinct altijd behouden. Ega en ik zijn er niet blij mee, maar ja: het is natuurlijk gedrag. Zo kwam deze, nu bijna 15-jarige poes, regelmatig met haar vriendinnetje Mara vogeltjes en muisjes als kadootje brengen. Dit gebeurde bij voorkeur ’s nachts, via het open slaapkamerraam. Zo akelig. Het ergst was een muisje, dat in doodsnood in mijn bed kroop, terwijl ik er in lag te slapen. Ik vergeet dat kriebelende lijfje tegen mijn blote buik nooit meer en heb lang, op de raarste momenten, mijn bed gecontroleerd. Middenin de nacht achter aangeslagen muisjes en vogeltjes aanrennen en proberen te vangen is geen sinecure. Dus hadden ega en ik alras de ramen op een kiertje gezet en waren de nachtelijke avonturen, in de slaapkamer althans, voorbij. 

Uiteraard was het jachtinstinct van Lot niet over. In de huiskamer vonden we nog regelmatig ‘dode’ vogels, die alleen maar in shock waren, en met rust, in een schoenendoos en een klassiek muziekje, weer begonnen te piepen. En wij maar naar het vogelasiel met die beestjes, bij nacht en ontij, die het de ene keer wel haalden en de andere keer niet. En altijd stopten we die lui dan maar weer geld in de handen, tegen ons knagend schuldgevoel, eigenaar te zijn van zo’n moordmachine.

Ooit, alweer jaren terug, lag ik lekker op de bank een ochtendlijke mok koffie te drinken, toen mijn oog opeens viel op wat ondefinieerbaars naast de bank. Ik gruwelde tot in het merg van mijn botten: een halfaangevreten dode moedermuis, die ondertussen even was bevallen. Drie dode, kleine, kale muisjes bij haar staartje. Wat is de natuur dan wreed! Ik was zowel nieuwsgierig als huiverig en zag het voor mijn geestesoog hoe Lot achter dat beestje aan heeft gehold  ’s nachts en moedermuis, in opperste barensdrang, nog even is bevallen terwijl de wonden haar werden toegebracht. Middenin de kamer!  

Ben ik blij dat Lotte nu nog maar zelden iets vangt! Prooi.