Ik had je nog vervolg beloofd over meisje Mara. Onze snoezepoes. Morgen wordt ze 17 jaar! En zijn wij 3 jaar langer getrouwd. Ons cadeautje op de 3^de huwelijksdag. Heel speciaal.

Zelf heeft Mara ook gebaard. Een tweeling: Tim en Tom. Omdat het er maar twee waren, was Tom erg fors en de bevalling een urenlange strijd, die uitmondde in een keizersnee de volgende avond bij de dierenarts. Totaal de kluts kwijt door de narcose ging Mara daarna maar in haar kattenbak slapen. De kittens heb ik op een verwarmd plaatje gelegd in hun kattenmand met een handdoekje er omheen. Maar de kanjer Mara liet ze de volgende ochtend al bij zich drinken. Tim en Tom trappelend over haar litteken. Wat hebben katten toch een hoge pijngrens. En wat een bewijs dat de band tussen moederkatten en kittens heel sterk is. Overlevingsdrang prevaleert boven pijn en ongemak. Bijzonder en bewonderenswaardig.  

Het baasje van Tim en Tom heeft ons afgelopen Kerst nog bericht dat het prima met ze gaat. Leuk nog iets te horen. Tom de luibak theemuts, nog altijd fors, en Tim de energieke van de tweeling.

Seignant detail van de diversiteit in nestjes is dat poezen per paring één eitje loslaten. Dit kan dus door diverse katers. De oorzaak van de diversiteit. En ja ze maken elkaar het hof voor die tijd. De poes bepaalt het moment en op wie de keus valt.

Met haar keizersnee is Mara gelijk ontvrouwd. Achteraf hoorde ik dat dit een riskant gegeven is, omdat het extra belastend is voor de kraamdame. We hadden echter het advies van de dierenarts gevolgd en opgeluchterwijze is het goed gegaan.

Maar terug naar het nu: morgen Mara’s verjaardag. Een strikje hoeven we haar echt niet om te doen. Dus behalve een verjaarsliedje zingen, waarbij ze me verwonderd zal aankijken, ik zing niet best, en haar lekkerste hapje tegen 18 uur, valt er niet veel te merken van haar jaardag. Het gevoel is er echter wel.

Wat speciaal is aan Mara is haar rituele kontje naar mij toe draaien en met trillende staart wachten. De bedoeling is dan dat ik haar staartje vastpak en aai. Daarna is ze zover om bij me op schoot te klimmen. Nooit eerder meegemaakt bij de vorige, even tellen, vier katten. De kittens niet meegeteld.

En verder plakken we haar nog weleens achter het behang als ze weer, Mara-eigen, opdringerig doet. Ik in opperste concentratie achter de laptop. En zij rondjes lopen over het toetsenbord, voor het scherm, knorrend en wel. Charmant het een na het ander op de laptop bewerkstelligend. Je ziet het voor je? Of wil ze dan zeggen: vrouwtje genoeg gewerkt?