Uitvinden…

Een nieuw leven uitvinden zonder je geliefde, klopt dat? Jazekers want ik ben mijn steun, toeverlaat en klankbord kwijt. En meer. Oeps, ik mis ook regelmatig dat ik kan mopperen op bijvoorbeeld het glas cola dat door zijn onhandigheid omvalt. Echt waar. Ik mis ook zijn gemopper als ik zijn puffer bijvoorbeeld niet goed bij hem gebruik. Al was hij op en wilde hij nog erg graag door met leven, zijn lichaam verloor deze strijd.

Na 5,5 maanden intens regelen en erfenis afwikkelen, komt er gelukkig nu wat relatieve rust op mijn weg. En word ik niet meer zo in beslag genomen door al het geregel.

Daarnet was ik nog met eindelijk kort droog weer, tussen de buien door, bezig aan mijn dagelijkse parkloopje en zoals de laatste jaren al het geval was, rolde er een vermaledijde traan. Zomaar. Omdat ik opeens bewust naar de kleurende en ook nog groene bomen keek. En dit graag samen had bekeken. Op weg naar een leeg huis. Of zoals voor zijn overlijden: op weg naar de te intensieve maar noodzakelijke zorg.

Zeven maanden

Zoals ik verifieerde bij een lotgenote kruipt en vliegt de tijd na Jan’s overlijden. Allebei. Lotgenote had hetzelfde gevoel. Fijne herkenning. Onlangs was het zeven maanden geleden. Ik kan het me helemaal niet voorstellen. Is dit nu lang of kort geleden? De tijd gaat dus zowel langzaam als snel. Eerlijk gezegd zie ik nog regelmatig hele flarden film van het einde, maar ook van de jaren ervoor. Niet de hele dag. Maar vooral tijdens mijn rustuurtjes. Of voor het slapen gaan.

Ik raak eraan gewend als onderdeel van mijn nieuwe leven uitvinden. Laat het toe, hoe pijnlijk soms ook. Al is mijn neiging uiteraard direct wegdrukken. De emo rollercoaster is er nog steeds maar wordt behapbaarder. En dat zal zo blijven. En hoewel soms, als bliksemschicht, begin ik eraan te wennen. En probeer te bedenken dat het ook weer voorbij gaat.

Rust is in dezen voor mij cruciaal. Maar uiteraard ook afleiding. Een muziekje voor het slapen gaan. Soms meerdere, soms maar eentje. Woorden van dierbaren of woorden die ik lees in ervaringsverhalen of zomaar in een ander onderwerp kunnen troost bieden. Relativering hoe het bij anderen gaat in een langdurige relatie kunnen zo verzachtend werken. Maar ook stromen gedachten opwekken. Jammer genoeg staan mensen naar mijn smaak vaak ondoordacht te snel met pijnlijk advies klaar. Tot ze zelf in dezelfde situatie zullen zitten. Maar gelukkig ook goed luisterende dierbaren om mij heen. Luisteren is een kunst apart. Niet ieder kan het aanzien om verdriet te zien.

Verweven

Wat mij vooral troost biedt is dat ik Jan’s gemis niet hoef te verwerken of accepteren. Dat is gelukkig in de modernste rouwtheorie veranderd in: het verdriet, de pijn, de warmte in je leven verweven. Het mag er zijn.

Het wordt wat rustiger op emo gebied. Echter trekt verdriet, verdriet aan. En kom ik plotsklaps in pijnlijke ervaringen uit mijn kindertijd. Of in stukken van mijn leven van vóór ik Jan kende. Of herbeleef ik opeens een strijdpunt tijdens onze relatie. Soms loeizwaar, met schuldgevoelens, angst en schaamte. Maar ook dat Jan het rustpunt was in mijn leven. Betrouwbaar. De kracht om meer te durven dan dat ik in mijn eentje durfde. Met korte woorden kon hij mijn stress relativeren. Vooral voor het slapen gaan.

Uitvinden…

Hoe kwetsbaar, zoekend en eenzaam ook: ik vind dat ik redelijk goed bezig ben met het uitvinden van mijn nieuwe leven met Jan in mijn hart. Mag ik dat nu al zeggen? Al heb ik soms naar dierbaren nog een waterval van woorden nodig en ben ik blij als ik deze ruimte krijg.

Ik vind kracht in een gedichtje dat ik als jong-volwassene ooit kreeg:

Het leven is niet zoek

het leven is zoeken

zoeken naar zin

zoeken naar doelen.

Nieuw lijken ze

Oud blijken ze

Maar het zoeken heeft zin!

En zo ben ik zoekende mijn nieuwe, rauwe rouwleven aan het uitvinden…